Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą we W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 listopada 2012 r., II SA/Go 675/12 o odrzuceniu skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą we W. na czynność Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 19 maja 2010 r. w przedmiocie zatwierdzenia zmiany organizacji ruchu postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z 7 listopada 2012 r., II SA/Go 675/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił skargę [...] sp. z o.o. z siedzibą we W. na czynność Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z 19 maja 2010 r. w przedmiocie zatwierdzenia zmiany organizacji ruchu.
W uzasadnieniu, Sąd pierwszej instancji wskazał, że skarga dotyczyła czynności Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Zielonej Górze z 24 kwietnia 2012 r. polegającej na zmianie organizacji ruchu na drodze na terenie przejścia granicznego w Świecku, gmina Słubice poprzez: umieszczenie znaku drogowego ,,zakaz wjazdu" z tabliczką ,,nie dotyczy służb mundurowych, ratunkowych oraz utrzymaniowych", wydłużeniu barierek ochronnych co utrudniło wjazd, likwidację znaku drogowego ,,stop" i umieszczenie w jego miejsce znaku drogowego ,,ustąp pierwszeństwa przejazdu" oraz umieszczenie znaku drogowego ,,nakaz jazdy prosto", pomimo braku kompetencji do zarządzania ruchem na tym terenie oraz bez zgody Starosty Słubickiego.
Zdaniem skarżącej spółki, Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad nie miał kompetencji do dokonania przedmiotowej zmiany organizacji ruchu, gdyż droga której dotyczy zmiana nie stanowi drogi krajowej a drogę wewnętrzną. Zarządcą dróg na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) na terenie przejścia granicznego w Świecku jest Starosta Słubicki jako podmiot reprezentujący Skarb Państwa.
Przedmiotowa organizacja ruchu wprowadzona została przez organ na początku grudnia 2011 r., a następnie w połowie grudnia 2011 r. została zmieniona przez Starostę Słubickiego, zaś dokonanie zmiany 24 kwietnia 2012 r. odbyło się bez zgody Starosty Słubickiego.
W ocenie organu, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa złożone zostało przez skarżącego z uchybieniem ustawowego terminu, gdyż jak podał skarżący o zmianie organizacji ruchu zatwierdzonej w dniu 19 maja 2010 r. wiedział długo przed 24 kwietnia 2012 r., gdyż wprowadzona została ona pod koniec listopada 2011 r.
Na rozprawie w dniu 24 października 2012 r. pełnomocnik strony skarżącej podał, że 30 listopada 2011 r. GDDKiA zmieniła ustawienie znaków, ale w drugiej połowie grudnia 2011 r. Starosta Słubicki zmienił organizację ruchu usuwając niektóre znaki i część barierek umożliwiając wjazd do byłego przejścia granicznego. Pełnomocnik dodał, że te same znaki, które postawione zostały w listopadzie 2011 r. i usunięte przez Starostę, stanęły ponownie 24 kwietnia 2012 r. Jednocześnie na rozprawie pełnomocnik organu złożył do akt jako dowód odpis pisma protokołu końcowego robót przeprowadzonych 30 listopada 2011 r. do 9 grudnia 2011 r. Pełnomocnik podkreślił, że zmiana organizacji ruchu została zatwierdzona 19 maja 2010 r., natomiast wprowadzona w listopadzie 2011 r. i potem ponownie 24 kwietnia 2012 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim uznał, że w istocie przedmiotem rozpoznawanej skargi jest zatwierdzenie zmiany organizacji ruchu dokonane przez organ - Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad - 19 maja 2010 r., wprowadzonej 30 listopada 2011 r. i przywróconej 24 kwietnia 2012 r. Czynność ta jako czynność materialno-techniczna, podlega kognicji sądów administracyjnych, umożliwiając poddanie jej kontroli Sądu w zakresie zgodności z prawem. Przyjęcie, że przedmiotem skargi jest samo ustawienie w dacie 24 kwietnia 2012 r. znaków wskazanych przez skarżącego w treści skargi, skutkowałoby uznaniem przez Sąd braku właściwości rzeczowej do jej rozpoznania.