Z wyraźniej woli ustawodawcy postępowanie kwalifikacyjne służby cywilnej nie kończy się indywidualnym aktem administracyjnym, decyzją, czy uchwałą. Nie rozstrzyga bowiem indywidualnej sprawy administracyjnej (tzw. aktem woli) i nie ogłasza lub doręcza się aktu administracyjnego stronie, lecz przedstawia stwierdzony stan rzeczy (tzw. akt wiedzy) - wyniki punktowe testów sprawdzanych wg. arkuszy odpowiedzi i kluczy ocen, poprzez publikację w Biuletynie Informacji Publicznej. Dopiero wydawany przez Prezesa Rady Ministrów akt mianowania, poprzedzony procesem rekrutacji, którego częścią jest postępowanie kwalifikacyjne, bądź odmowa mianowania, kształtuje sytuację prawną pracownika służby cywilnej ubiegającego się o przedmiotowe mianowanie.
W sprawie będącej przedmiotem skargi kasacyjnej strona podważyła wynik punktowy oceny pracy pisemnej.
Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż ocena z pracy pisemnej, którą podważył skarżący, nie jest decyzją administracyjną i nie może być poddana kontroli sądu administracyjnego. Do tego rodzaju czynności - jak ocena wiedzy kandydata - nie będzie mieć także zastosowania podstawa kognicji sądu, określona w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Ocena pracy pisemnej, w postępowaniu, które nie kończy się decyzją, ani innego rodzaju rozstrzygnięciem, do którego miałyby zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, nie stanowi aktu ani czynności z zakresu administracji publicznej. Jest ona wynikiem sprawdzenia wiedzy i umiejętności kandydata dokonanego przez zespół sprawdzający. Tego rodzaju czynności w orzecznictwie sądowym wyłączone były z kognicji sądu administracyjnego. Oprócz powołanego przez Sąd Wojewódzki wyroku NSA z dnia 2 grudnia 1994 r. I S.A. 1636/94 (ONSA z 1995 r. nr 4, poz. 176) wymienić należy z nowszych orzeczeń wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2002 r. I S.A. 2619/01 (nie publikowany), w którym Sąd ten nie uznał charakteru administracyjno-prawnego czynności klasyfikowania i promowania ucznia szkoły publicznej.
Z tego względu, zarzut naruszenia art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. w związku z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. i nieuprawnionego odrzucenia skargi przez Sąd I instancji, jest niezasadny.
Odnosząc się do kolejnych zarzutów skargi kasacyjnej stwierdzić należy, że na obecnym etapie nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego, iż od samego początku postępowania kwestionował "brak mianowania". Wyjaśnić bowiem należy, iż WSA mając na uwadze stanowisko NSA wyrażone w postanowieniu z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1705/11, zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Pismem z dnia 18 stycznia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie Sądu skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Skarżący określił więc, jakie konkretnie czynności miałyby być przedmiotem kontroli sądu, natomiast wskazanie w skardze kasacyjnej na "brak mianowania", po pierwsze okazało się spóźnione, po drugie jest niewyczerpujące i uniemożliwia ustalenie, co miałoby być przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. W tej sytuacji Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 i art. 134 § 1 P.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 P.p.s.a.
Brak jest również w przedmiotowej sprawie podstaw prawnych do zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. W art. 209 P.p.s.a. przyjęto unormowanie, że wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę (art. 200 P.p.s.a.) oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204 P.p.s.a. Żaden z tych przepisów nie znajduje zastosowania w sytuacji, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie WSA kończące postępowanie w sprawie (por. uchwała NSA z 4 lutego 2008 r., I OPS 4/07).