Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. akt II SA/Wr 693/13 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi T. na zarządzenie Wójta Gminy K. z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie określenia wytycznych dotyczących zasad ustalania opłat z tytułu użytkowania, dzierżawy, najmu lub udostępniania nieruchomości stanowiących własność Gminy K. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, powołując się na przepis art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., odrzucił skargę T. na zarządzenie Wójta Gminy K. z dnia [...] grudnia 2012 r. w opisanym powyżej przedmiocie. W jego uzasadnieniu Sąd podał, że T. zaskarżając to zarządzenie dowodziła jego wadliwości, zaś Wójt Gminy K. wywodził, że sprawa nie ma charakteru sprawy z zakresu administracji publicznej, dlatego postulował jej odrzucenie, a w przypadku nie uwzględnienia powyższego wniosku oddalenie skargi. W piśmie z dnia [...] października 2013 r. skarżąca spółka podniosła, że skarga jest uzasadniona i powinna zostać uwzględniona, z uwagi na zewnętrzny charakter skarżonego zarządzenia, które w jej ocenie ma charakter administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę, uznając że przedmiot sprawy nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Sąd podał, że stosownie do postanowień art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Natomiast, zgodnie z art. 4 powyższej ustawy Sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Zdaniem Sądu meriti zarządzenie Wójta Gminy K. z dnia [...] grudnia 2012 r. w przedmiocie określenia wytycznych dotyczących zasad ustalania opłat z tytułu użytkowania, dzierżawy, najmu lub udostępniania nieruchomości stanowiących własność Gminy K. z wyłączeniem nieruchomości przeznaczonych na działalność rolniczą oraz w sprawie pobierania opłat na tablice reklamowe na obiektach i terenach komunalnych, nie może być traktowane ani jako akt prawa miejscowego organu jednostki samorządu terytorialnego ani jako akt organu jednostki samorządu terytorialnego, inny niż prawo miejscowe, podejmowany w sprawach z zakresu administracji publicznej. Zawiera ono w istocie dyrektywy czy też wytyczne co do kierunków dalszego działania pochodzące od organu wykonawczego gminy, a zatem stanowi akt kierownictwa wewnętrznego. Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż kwestia wysokości czynszu dzierżawnego stanowi sprawę cywilną i na mocy art. 1 ustawy - Kodeks postępowania cywilnego podlega kognicji sądu powszechnego.