Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. B. reprezentowanej przez opiekuna prawnego J. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 maja 2018 r. sygn. akt II SA/Bd 200/18 o odrzuceniu skargi H. B. reprezentowanej przez opiekuna prawnego J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy postanowieniem z 23 maja 2018 r., II SA/Bd 200/18, odrzucił skargę H. B. reprezentowanej przez opiekuna prawnego J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego. W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że stosownie do art. 50 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej jako: "p.p.s.a.") uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. W doktrynie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym panuje ugruntowany pogląd, że przez interes prawny, w przeciwieństwie do interesu faktycznego, rozumie się przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego sytuację prawną. Naruszenie tego interesu następuje więc wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (por. wyrok NSA z 19 czerwca 2009 r., II OSK 205/09).
Zaskarżona decyzja została skierowana nie do skarżącej, ale do J. R. Decyzja ta rozstrzyga w przedmiocie otrzymania przez J. R. prawa do pomocy społecznej, tj. prawa o charakterze osobistym. Przesłanki otrzymania świadczenia przez J. R. mają związek z jego osobistą sytuacją. Wydana względem niego decyzja nie kształtuje zatem sytuacji prawnej skarżącej. Na ocenę tę nie ma wpływu ani okoliczność, że J. R. jest opiekunem prawnym skarżącej, ani okoliczność, że skarżąca jest właścicielem dzierżawionej przez J. R. nieruchomości, na której znajduje się budynek, którego stan techniczny jest jednym z istotnych elementów stanu faktycznego z rozpatrywanego wniosku J. R. o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej. Nie można bowiem wskazać przepisu prawa, z którego by wynikało, że organ rozstrzygając w niniejszej sprawie o prawie do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej rozstrzyga jednocześnie o prawach czy obowiązkach osoby, dla której wnioskodawca jest opiekunem prawnym. Zaskarżona decyzja nie rozstrzyga także o prawie lub obowiązku każdoczesnego właściciela nieruchomości, której obecnym właścicielem jest skarżąca, ale o prawie tego konkretnego podmiotu, który wystąpił z wnioskiem o przyznanie świadczenia. Z akt sprawy nie wynika również, aby skarżąca brała udział w postępowaniu przed organami administracji. W szczególności z żadnego składanego w toku postępowania pisma nie wynika, że J. R. występował w sprawie nie we własnym imieniu, ale w imieniu skarżącej.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie wywiodła H. B. reprezentowana przez J. R., zaskarżając je w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy oraz o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucono naruszenie: