Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2004 r., sygn. akt I SA/Wa 445/04 o odrzuceniu skargi Z. J. J. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odmowy nadania licencji zawodowej w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami postanawia oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Z. J. J. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odmowy nadania licencji zawodowej w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Jako przyczynę odrzucenia skargi Sąd wskazał nie spełnienie warunku uprzedniego wyczerpania środków zaskarżenia, o którym mowa w art. 52 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W dniu 10 maja 2004 r. skargę kasacyjną na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła Z. J. J., która wniosła o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę na pozytywne orzeczenie w przedmiocie przyznania uprawnienia handlowego pośrednictwa.
Skarżąca zarzuciła postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie:
a) obrazę prawa procesowego przez nieuprawnione ustawą przyjęcie założenia, że środek procesowy w postaci wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy jest tożsamy z obligatoryjnym środkiem zaskarżenia
b) błędną ocenę okoliczności faktycznych przez przyjęcie, że w dacie orzekania skarżonym postanowieniem, nie nastąpiło jeszcze w Ministerstwie Infrastruktury ponowne rozpoznanie sprawy, skoro zaistniało ono z urzędu i zakończyło się powtórną odmową uprawnienia
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, której przesłanki zostały określone w § 2 art. 183. Żadna z przesłanek nieważności postępowania wymienionych w cyt. art. 183 § 2 omawianej ustawy nie zachodzi w niniejszej sprawie.
Zatem sprawa ta mogła być przez Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznana tylko w granicach zakreślonych skargą kasacyjną. Granice skargi kasacyjnej wyznaczając między innymi wymienione w art. 176 powołanej ustawy podstawy kasacyjne, które zgodnie z art. 174 ustawy mogą stanowić: 1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2. naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W podstawach kasacji wnoszący skargę kasacyjna musi wskazać konkretną normę prawa materialnego czy procesowego, której naruszenie zarzuca zaskarżonemu orzeczeniu.
W niniejszej sprawie wnosząca skargę kasacyjną Z. J. J. zarzuciła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie 127 § 3 k.p.a. oraz art. 34 k.p.a., nie wskazała natomiast w skardze kasacyjnej czy to konkretnego przepisu prawa materialnego czy to przepisu ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który został naruszony przez Sąd I instancji. Tak postawiony zarzut uznać należy za chybiony. Można przypuszczać, że wskazując przepis Kodeksu Postępowania Administracyjnego skarżąca zamierzała postawić Sądowi zarzut naruszenia przepisów postępowania. Jeżeli to było zamiarem wnoszącej skargę kasacyjną to winna była w niej podać konkretny przepis ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który został zaskarżonym orzeczeniem naruszony. Sąd bowiem dokonując oceny legalności zaskarżonego doń aktu administracyjnego czyni to w ramach wyznaczonych przepisami wspomnianej wyżej ustawy. Nie stosuje Sąd natomiast przy tej kontroli przepisów Kodeksu Postępowania Administracyjnego.
Także powołanie się przez skarżącą w uzasadnieniu skargi kasacyjnej na art. 21 oraz art. 38 ust. 2 ustawy o Sądzie Administracyjnym - skarżącej chodziło zapewne o ustawę z dnia 11 maja 1995 o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - nie może być wzięte pod uwagę - ustawa ta została bowiem uchylona przez art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i w chwili orzekania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w niniejszej sprawie już nie obowiązywała; nie była zatem podstawą orzekania.
Powyższe prowadzi to do wniosku, że skarga kasacyjna złożona przez Z. J. J. nie ma usprawiedliwionych podstaw i z tego względu w oparciu o art. 184 w zw. z art. 182 § 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało ją oddalić.