Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 18 października 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Piotra G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2005 r., sygn. akt I SA/Wa 209-210/04 o odrzuceniu skargi Piotra G. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 17 listopada 2003 r., (...) w przedmiocie usług opiekuńczych i zasiłku stałego wyrównawczego postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Jak wskazano w zaskarżonym orzeczeniu, w dniu 7 stycznia 2005 r. uprawomocniło się postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2004 r. o odrzuceniu wniosku Piotra G. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 17 listopada 2003 r., (...) w przedmiocie usług opiekuńczych i zasiłku stałego wyrównawczego.
Zgodnie z art. 58 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia. Z tych względów Sąd na podstawie powołanego wyżej przepisu orzekł jak w sentencji postanowienia o odrzuceniu skargi.
Pismem z dnia 4 kwietnia 2005 r. Piotr G. złożył na powyższe postanowienie skargę kasacyjną, w której wniósł o jego uchylenie i uznanie, iż był pozbawiony możności obrony swych praw i przywrócenie terminu do złożenia skargi na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., co otworzyłoby procesową możliwość merytorycznego rozpatrzenia tej skargi.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż skarżący ma świadomość wysokiego stopnia złożoności procesowej niniejszej sprawy, zwłaszcza w świetle postanowienia NSA z dnia 7 stycznia 2005 r. /OZ 970/04/ oddalającego zażalenie Piotra G. na postanowienie WSA w Warszawie z dnia 29 czerwca 2004 r. w sprawie I SA/Wa 209-210/04. Nie kwestionując formalnej poprawności powołanych orzeczeń sądów administracyjnych obu instancji, nie sposób nie zauważyć, że doszło przy tym do naruszenia fundamentalnej zasady sprawiedliwości społecznej, gwarantowanej wyraźnie w art. 2 Konstytucji RP, a także ustanowionego w art. 45 pkt 1 tejże Ustawy Zasadniczej, prawa każdego do sprawiedliwego...rozpatrzenia sprawy...przez niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Tę ostatnią zasadę Konstytucja recypowała wprost z art. 6 pkt 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności uchwalonej przez Radę Europy z dniu 4 listopada 1950 r. i ratyfikowaną przez Polskę w 1992 r. Odnosi się wrażenie, iż nastąpiło w niniejszej sprawie zakłócenie relacji pomiędzy normami proceduralnymi a zasadami prawno-materialnymi, z wyraźną szkodą dla tych ostatnich.
Wobec faktu, iż z uwagi na stan skarżącego nie pozwalający mu na prowadzenie samodzielnej egzystencji wszystkie czynności procesowe dokonywała jego matka, skarżący poszukując jurydycznej możliwości rozwiązania przedstawionego przypadku, przywołuje przepis art. 183 par. 2 pkt 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi prosząc Naczelny Sąd Administracyjny o rozważenie możliwości uznania nieważności postępowania w niniejszej sprawie ponieważ Piotr G. był od początku pozbawiony możliwości obrony swych praw. Tej obrony nie była w stanie zapewnić mu matka, osoba w podeszłym wieku, schorowana. Ustanowiony zaś w ramach pomocy pełnomocnik z urzędu mógł włączyć się do sprawy dopiero w końcowej jego fazie, po otrzymaniu postanowienia WSA w Warszawie z dnia 9 lutego 2005 r.