Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, Sędziowie NSA Irena Kamińska (spr.), Henryk Ożóg, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 15 października 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 64/08 w sprawie ze skargi P. K. na bezczynność Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w przedmiocie niepowołania do pełnienia urzędu sędziego postanowił: zawiesić postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 31 stycznia 2008 r., II SA/Wa 64/08 odrzucił skargę P. K. na postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej dotyczące niepowołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim, ponieważ uznał, że w świetle art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) przedmiotowa skarga jest niedopuszczalna, ze względu na jej przedmiot. Sprawa powołania na stanowisko sędziego wykracza poza sferę działalności administracyjnej i z tego względu nie może być uważana za wykonywanie administracji publicznej. W konsekwencji Sąd I instancji stanął na stanowisku, że sprawa ta nie należy do właściwości sądu administracyjnego, gdyż nie ma ona charakteru sprawy sądowoadministracyjnej
Skargę kasacyjną od tego postanowienia wniósł P. K., zaskarżając je w całości i domagając się jego uchylenia w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 1 oraz art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 p.p.s.a., polegające na błędnym uznaniu, iż sprawa ze skargi na postanowienie Prezydenta w przedmiocie niepowołania do pełnienie urzędu sędziego nie jest sprawą sądowoadministracyjną i w związku z tym nie podlega kognicji sądów administracyjnych. Następstwem powyższych naruszeń było niezasadne odrzucenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skargi złożonej przez Skarżącego.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezydent RP podtrzymał swoje stanowisko w tej sprawie i wniósł o odrzucenie skargi kasacyjnej ze względu na jej niedopuszczalność powstałą z uwagi na brak właściwości Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a w razie przyjęcia skargi do rozpoznania - o jej oddalenie jako niezasługującej na uwzględnienie.
Na rozprawie w dniu 15 października 2008 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o zawieszenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., ponieważ rozstrzygnięcie sprawy ze skargi kasacyjnej zależy od wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym ze skargi konstytucyjnej P. K. o stwierdzenie, że art. 55 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070) jest niezgodny ze wskazanymi w tej skardze przepisami Konstytucji RP.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Podstawą wniesienia skargi konstytucyjnej P. K. jest postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 stycznia 2008 r. nr 1130-1-08 (M. P. Nr 4, poz. 38), którym Prezydent odmówił Skarżącemu powołania na urząd sędziego Sądu Rejonowego we Włocławku. Przed wniesieniem skargi konstytucyjnej postanowienie to nie było skarżone, ani do sądu administracyjnego, ani też do sądu powszechnego.
Przepis art. 79 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, że "Każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji". Zatem przed merytorycznym rozpoznaniem skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny będzie musiał rozważyć, czy postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 stycznia 2008 r. nr 1130-1-08 orzeka ostatecznie o prawach P. K., czy też skarżący mógł dochodzić ochrony swego interesu w postępowaniu sądowoadministracyjnym, czy też w innym postępowaniu sądowym. Okoliczność ta przesądza bowiem o dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Tym samym należało przyjąć, że rozstrzygnięcie sprawy będącej przedmiotem postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym zależy od wyniku postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, a co za tym idzie należało uznać, że została spełniona przesłanka zawieszenia postępowania przed NSA.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 w zw. z art. 193 p.p.s.a.