Dnia 15 maja 2007 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2007 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2007 roku, sygn. akt II SO/Wa 142/06 w przedmiocie wymierzenia Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji grzywny za nieprzekazanie w terminie skargi wraz z aktami sprawy w sprawie ze skargi Z. L., na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wniosku z dnia 17 maja 2006r. o wznowienie postępowania odwoławczego, zakończonego decyzją Wojewody [...] z dnia [...], nr [...], w sprawie zasiłku dla bezrobotnych postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem sygn. akt II SO/Wa 142/06, z dnia 26 stycznia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wymierzył grzywnę Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji w wysokości 3 500 złotych za nieprzekazanie skargi Z. L. z dnia 23 sierpnia 2006 roku na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wniosku z dnia 17 lipca 2006 roku o wznowienie postępowania odwoławczego zakończonego decyzją Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] w sprawie zasiłku dla bezrobotnych wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę
Orzeczenie to zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
W dniu 23 sierpnia 2006 roku Z. L. złożył skargę na bezczynność Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wniosku z dnia 17 lipca 2006 roku o wznowienie w/w postępowania odwoławczego.
W dniu 9 października 2006 roku skarżący wniósł o wymierzenie organowi grzywny w celu przymuszenia do przekazania skargi z dnia 23 sierpnia 2006 roku wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy do Sądu.
Skarga wraz z pozostałymi dokumentami, została przekazana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 14 listopada 2006 roku.
Wniosek strony z dnia 17 lipca 2006 roku został natomiast przekazany postanowieniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr [...], z dnia 8 listopada 2006 roku Ministrowi Pracy i Polityki Socjalnej, według właściwości.
W odpowiedzi na żądanie wymierzenie grzywny, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu 20 listopada 2006 roku, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy stwierdził, iż wniosek jest niezasadny i wniósł o umorzenie postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględniając wniosek przyjął, iż organ uchybił 30 - dniowemu terminowi do przekazania skargi wraz z załącznikami, przewidzianemu w art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p. p. s. a., co stanowiło wyłączną materialnoprawną przesłankę wydania orzeczenia o wymierzeniu grzywny.
W niniejszej sprawie organ nie przekazywał skargi z dnia 23 sierpnia 2006 roku przez 82 dni. Przekazanie to nastąpiło dopiero po otrzymaniu wniosku o wymierzenie grzywny. Nadto wniosek skarżącego z dnia 17 lipca 2006 roku przekazano według właściwości Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej dopiero po 99 dniach, nie podając żadnych przyczyn tak dużego opóźnienia.
Podstawę rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji stanowił art. 55 § 1 w związku z art. 54 § 2 p. p. s. a. oraz art. 154 § 6 p. p. s. a.
Na powyższe postanowienie skargę kasacyjną w dniu 8 marca 2007 roku wniósł Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji zaskarżając postanowienie w całości.
Zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 55 § 1 p. p. s. a. poprzez uznanie, że wyłączną przesłanką wydania orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny jest niewypełnienie obowiązków z art. 54 § 2 p. p. s. a. w terminie określonym w tym przepisie. Tym samym Sąd wydając orzeczenie w przedmiotowej sprawie rozważył wyłącznie okoliczność nieterminowego przekazania skargi wraz z aktami oraz odpowiedzią na skargę, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. W tym stanie rzeczy Sąd błędnie uznał, że ukaranie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji grzywną jest zasadne. Nadto strona zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 55 § 1 p. p. s. a. przy uwzględnieniu materialno - procesowego charakteru tego przepisu.