Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2006r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Dolnośląskiego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2005 r., sygn. akt 4 II SA/Wr 2860/2001 o odrzuceniu skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Miliczu z dnia 25 czerwca 1999 r., nr VIII/54/99 w przedmiocie zaliczenia dróg do kategorii dróg gminnych postanawia: 1) uchylić zaskarżone postanowienie 2) oddalić wniosek Wojewody Dolnośląskiego o zasądzenie kosztów postępowania
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 marca 2005 r., sygn. akt 4 II SA/Wr 2860/2001 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Miliczu z dnia 25 czerwca 1999 r., nr VIII/54/99 w przedmiocie zaliczenia dróg do kategorii dróg gminnych. W uzasadnieniu swego postanowienia Sąd stwierdził, że skarga została złożona po upływie terminu przewidzianego w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368, z późn. zm.), czyli po upływie 30 dni, licząc od dnia upływu 30 dniowego terminu, jaki ma wojewoda do realizacji własnych kompetencji nadzorczych i wobec tego na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) podlegała ona odrzuceniu. Sąd podkreślił, że skoro art. 93 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.) nie zawiera regulacji szczegółowej w zakresie warunków dopuszczalności skargi i wymagań formalnych z tym związanych, to do zaskarżania uchwał organów gminy do sądu administracyjnego przez organ nadzoru miał zastosowanie termin określony w ustawie o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Na powyższe postanowienie WSA we Wrocławiu Wojewoda Dolnośląski złożył skargę kasacyjną, zarzucając mu naruszenie:
1) prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 93 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym polegające na przyjęciu, że 30 dniowy termin do wniesienia skargi wiąże organ nadzoru i liczy się od dnia upływu 30 dniowego terminu do realizacji własnych kompetencji nadzorczych organu nadzoru;
2) przepisów postępowania, tj. wadliwego zastosowania art. 97 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Mając powyższe na względzie wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że art. 93 ust. 1 u.s.g. jest przepisem szczególnym wobec art. 35 ust. 1 ustawy o NSA i jako lex specialis wyłącza jego stosowanie. Przyjęcie, że organ nadzoru jest ograniczony terminem w swojej możliwości zaskarżenia uchwały do sądu administracyjnego kłóciłoby się z brzmieniem art. 94 ust. 1 u.s.g., który przewiduje nieograniczoną żadnym terminem możność stwierdzenia nieważności aktu prawa miejscowego.
Po drugie, przyjęta w zaskarżonym postanowieniu ocena prawna jest sprzeczna z postanowieniami art. 97 ustawy - przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W świetle postanowień zawartych w tym przepisie, w sprawie winien mieć zastosowanie art. 53 p.p.s.a., a nie art. 35 ust. 1 ustawy o NSA. Uchybienie to ma wpływ na wynik sprawy, bo na gruncie art. 53 p.p.s.a. panuje powszechnie akceptowany pogląd, że wojewoda nie jest ograniczony żadnym terminem w możliwości zaskarżania uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego do sądu administracyjnego.