Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska, Sędziowie NSA Janina Antosiewicz, Małgorzata Borowiec /spr./, Protokolant Urszula Radziuk, po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2006r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2005r. sygn. akt 4/II SA/Po 2973/02 w sprawie ze skargi L. Z. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej i zwrotu nienależnie pobranego zasiłku postanawia odrzucić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2005 r. sygn. akt 4/II SA/Po 2973/02 oddalił skargę L. Z. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] Nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Kierownika Powiatowego Urzędu Pracy w [...], działającego z upoważnienia Starosty w przedmiocie utraty statusu osoby bezrobotnej i zwrotu nienależnie pobranego zasiłku.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podzielił stanowisko organów stwierdzające, że pobierany przez skarżącą w okresie od 22 września 2000 r. do dnia 21 września 2001 r. zasiłek dla bezrobotnych był świadczeniem nienależnym w rozumieniu art. 28 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Zgodnie z tym przepisem, nienależnym świadczeniem jest świadczenie wypłacone na podstawie nieprawdziwych oświadczeń lub sfałszowanych dokumentów albo świadomego wprowadzenia w błąd powiatowego urzędu pracy, przez osobę pobierającą to świadczenie. W aktach administracyjnych skarżącej znajduje się jej karta rejestracyjna jako osoby bezrobotnej, w której odnotowano, iż w okresie od 1 czerwca 1997 r. do 31 sierpnia 2000 r. pobierała rentę, a podpisane przez nią oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 kodeksu karnego stwierdza, że nie podlega ona obowiązkowi ubezpieczenia lub zabezpieczenia emerytalnego oraz nie uzyskuje dochodu w wysokości przekraczającej połowę najniższego wynagrodzenia oraz oświadczenie o pouczeniu jej o obowiązku składania co miesiąc pisemnego oświadczenia o dochodach oraz innych dokumentów niezbędnych do ustalenia uprawnień do świadczeń. Ze znajdujących się w tych aktach od września 2000 r. comiesięcznych oświadczeniach, skarżąca każdorazowo informowała organ, iż nie uzyskuje dochodu w wysokości przekraczającej połowę najniższego wynagrodzenia z innego tytułu niż zatrudnienie lub inna praca zarobkowa. Podstawą wydania decyzji o przyznaniu skarżącej statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku dla bezrobotnych, były wymienione oświadczenia. O tym, że skarżąca uzyskiwała dochody przekraczające wskazany próg powzięto informację w związku z ustaleniem jej prawa do zasiłku rodzinnego. Z treści przedłożonego zaświadczenia Urzędu Skarbowego wynikało, iż w 2001 r. skarżąca osiągnęła dochód w wysokości 25,827,07 zł. z tytułu najmu lokali oraz, że jest płatnikiem podatku dochodowego. Zatem składane przez skarżącą od września 2000 r. oświadczenia były niezgodne ze stanem faktycznym. Pobrany przez skarżąca za ten okres zasiłek dla bezrobotnych był świadczeniem nienależnym.
Sąd wskazał także, iż fakt złożenia przez skarżącą na potrzeby ustalenia prawa do zasiłku rodzinnego oświadczeń zawierających informację o uzyskanych przez nią dochodach (powoływane w skardze oświadczenia z dnia 15 września 2000 r., 17 maja 2002 r. oraz 17 lipca 2002 r.) nie ma znaczenia w sprawie dotyczącej zasiłku dla bezrobotnych. Okoliczność, że zarówno ten zasiłek rodzinny wypłaca ten sam organ, nie zwalnia osób uprawnionych, z obowiązku wykazania w każdym z tych postępowań, wszystkich okoliczności mających wpływ na ustalenie prawa do każdego z tych świadczeń. Ponadto z akt administracyjnych wynika, iż w dniu rejestracji skarżąca została poinformowana o treści art. 2 pkt 2j ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, zgodnie z którym statut osoby bezrobotnej przysługuje osobie, która nie uzyskuje miesięcznie dochodu w wysokości przekraczającej połowę najniższego wynagrodzenia. Fakt ten potwierdziła własnoręcznym podpisem. Na przestrzeni kolejnych lat pobierania zasiłku dla bezrobotnych, skarżąca nie poinformowała organu o przekroczeniu ustawowego minimum uzyskiwanych dochodów.