Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 740/08 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi Z. P. na postanowienie Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] kwietnia 2008 r., nr [...] w przedmiocie przekazania sprawy według właściwości postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Wnioskiem z dnia 17 stycznia 2008 r., skarżący Z. P. zwrócił się do Prezesa Rady Ministrów o "stwierdzenie nieważności (...) błędnych decyzji organu wojskowej administracji państwowej: Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Szczecinie z daty [...] stycznia 1986 r., [...] grudnia 1986 r. o nr [...] i innych o tych numerach".
Po przekazaniu wniosku, Minister Obrony Narodowej postanowieniem z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...], działając na podstawie art. 65 § 1 i art. 126 k.p.a., przekazał wniosek według właściwości Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w Szczecinie. Uzasadniając swoje stanowisko Minister stwierdził, że z treści wniosku wynika, iż dotyczy on ponownego ustalenia prawa do wojskowego zaopatrzenia emerytalnego. Tymczasem, stosownie do treści art. 32 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.), prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne albo ujawnione dowody, istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, a mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. Natomiast, na podstawie § 2 i 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 23 lutego 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organów w sprawach zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz uprawnionych członków ich rodzin (Dz. U. Nr 67, poz. 618 ze zm.), wojskowym organem właściwym do ustalenia prawa do zaopatrzenia emerytalnego i wysokości świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia oraz ich wypłaty jest dyrektor wojskowego biura emerytalnego, przy czym jego właściwość ustala się według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej.
Minister Obrony Narodowej postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...], mając za podstawę art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 144 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie, powołując się na dotychczasowe argumenty.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Z. P. wniósł o uchylenie zaskarżonego i poprzedzającego je postanowienia. Skarżący żądał jednocześnie umorzenia w całości postępowania administracyjnego w przedmiocie "o ponowne ustalenie prawa do emerytury wojskowej" jako bezprzedmiotowego i niedopuszczalnego. Ponadto podał, że podtrzymuje w całości wniosek dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji przez Ministra Obrony Narodowej.
W odpowiedzi na skargę Minister Obrony Narodowej wniósł o jej oddalenie.
Postanowieniem z dnia 9 października 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) odrzucił skargę Z. P. Sąd zaznaczył, że skarżący w swoim wniosku z dnia 17 stycznia 2008 r. wniósł wyraźnie o "stwierdzenie nieważności (...) błędnych decyzji organu wojskowej administracji państwowej: Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Szczecinie. Zgodnie z treścią art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 8, poz. 66 ze zm.), decyzje ostateczne, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu, mogą być z urzędu przez wojskowy organ emerytalny zmienione, uchylone lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.). Zdaniem Sądu fakt, iż organ wojskowy w sprawach emerytalnych stosuje przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie może zmienić ogólnej regulacji zawartej w art. 31 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, w myśl której w sprawach dotyczących prawa do zaopatrzenia emerytalnego i świadczeń z tego tytułu oraz w przypadku niewydania przez organ emerytalny decyzji w tych sprawach, zainteresowanemu przysługuje odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, a więc do właściwego sądu powszechnego. W ocenie Sądu, również postanowienie o przekazaniu sprawy według właściwości w zakresie prawa do wojskowego zaopatrzenia emerytalnego, dotyczy prawa do zaopatrzenia emerytalnego w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego. Reasumując, w niniejszej sprawie nie jest właściwy sąd administracyjny i w konsekwencji skarga wniesiona do tegoż Sądu jest niedopuszczalna.