Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Leszczyński po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 914/09 o odrzuceniu skargi W. K. na pismo Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2009 r., nr [...] w przedmiocie odpowiedzi na pismo postanawia oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 3 września 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 914/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., odrzucił skargę W. K. na pismo Prezesa Rady Ministrów z [...] maja 2009 r., nr [...].
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w swojej skardze W. K. podniósł szereg zarzutów dotyczących funkcjonowania organów administracji. Wskazał, że organy Gminy Brwinów, Wojewoda Mazowiecki i Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Kancelaria Prezesa RM ,,udzielają mu błędnej odpowiedzi".
W odpowiedzi na skargę Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie, podając, że skarżący kilkukrotnie kierował do tego organu pisma, których forma graficzna uniemożliwiała ich odczytanie i udzielenie merytorycznej odpowiedzi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucając skargę stwierdził, że pisma Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2009 r. będącego przedmiotem skargi nie można zaliczyć do aktów czy też czynności z zakresu administracji publicznej wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., jak również bezczynność organu w przypadkach wymienionych w powołanym przepisie. Brak też jest przepisów szczególnych, które przewidywałyby w takiej sytuacji kontrolę sądowoadministracyjną.
Zdaniem Sądu w istocie skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie nosi cechy skargi obywatelskiej, rozpoznawanej według przepisów działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego, jednakże na załatwienie takiej skargi lub na bezczynność w tym przedmiocie, skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje.
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, W.K., zarzucając zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:
- art. 222 k.p.a. w związku z art. 37 § 1 k.p.a. poprzez uznanie, że skarga skarżącego na pismo Prezesa Rady Ministrów nie jest skargą na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w rozpatrzeniu skargi na bezczynność Wojewody Mazowieckiego
- art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej: p.p.s.a., przez uznanie przez Sąd, iż nie jest on kompetentny do rozpoznania skargi na bezczynność Prezesa Rady Ministrów
- art. 52 § 3 p.p.s.a. przez uznanie przez Sąd, iż nie jest on kompetentny do rozpoznania skargi na bezczynność Prezesa Rady Ministrów
- art. 237 § 4 k.p.a. w związku z art. 37 § 1 k.p.a. przez uznanie przez Sąd, iż nie jest on kompetentny do rozpoznania skargi na bezczynność Prezesa Rady Ministrów
- art. 3 § 1 i art. 149 p.p.s.a. w związku z art. 8 k.p.a. przejawiające się tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie.
W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej wskazał, że w jego opinii Prezes Rady Ministrów, odmawiając rozpoznania skarg W. K., pozostawał w bezczynności, a Sąd I instancji winien był sytuację taką skontrolować.