I OSK 883/07 POSTANOWIENIE Dnia 26 czerwca 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 416/07 o odrzuceniu skargi J. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odwołania funkcjonariusza Biura Ochrony Rządu z zajmowanego stanowiska i przeniesienia do dyspozycji Szefa Biura Ochrony Rządu postanawia uchylić zaskarżone postanowienie
I OSK 883/07
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 marca 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt II SA/Wa 416/07, odrzucił skargę J. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] w przedmiocie odwołania funkcjonariusza Biura Ochrony Rządu z zajmowanego stanowiska i przeniesienia do dyspozycji Szefa Biura Ochrony Rządu. Sąd w motywach rozstrzygnięcia wskazał, że pełnomocnik skarżącego przedmiotem skargi uczynił decyzję pierwszoinstancyjną utrzymaną w mocy decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...]. W myśl natomiast art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) dalej jako p.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia. W ocenie Sądu skarga do sądu administracyjnego na decyzję pierwszoinstancyjną, co w rozpoznawanej sprawie miało miejsce, jest zatem niedopuszczalna. W konsekwencji Sąd postanowił o jej odrzuceniu wskazując jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a.
W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego J. K. zaskarżył wskazane powyżej postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia [...] w całości zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 49 § 1 w związku z art. 57 § 1 pkt 1 w związku z art. 58 § 1 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Naruszenie to miało, w ocenie autora skargi kasacyjnej, istotny wpływ na wynik sprawy, polegający na pominięciu przez Sąd ustawowego obowiązku wezwania strony do usunięcia ewentualnych braków formalnych skargi przed jej odrzuceniem. Autor skargi kasacyjnej zarzucił także Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 52 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Do naruszenia tego dojść miało w wyniku popełnienia przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż skarżący wniósł skargę do Sądu pierwszej instancji przed wyczerpaniem przysługującego mu środka zaskarżenia. Ostatni wskazany w skardze kasacyjnej zarzut dotyczył naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, iż w omawianym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do odrzucenia skargi z powodu niedopuszczalności jej wniesienia.
Wskazując na powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej domagał się na podstawie art. 181 p.p.s.a. wyznaczenia przez Sąd terminu rozprawy oraz uchylenia w całości zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. W skardze kasacyjnej zawarto też wniosek o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, iż w przedmiotowej sprawie powstała rozbieżność pomiędzy numeracją zaskarżonej decyzji opisanej w petitum skargi, gdzie wskazano decyzję z dnia [...], a uzasadnieniem skargi, w którym wskazano decyzję z dnia [...]. W ocenie autora skargi kasacyjnej w takiej sytuacji Przewodniczący powinien był wezwać skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi i wyjaśnienia zaistniałych rozbieżności, w trybie i na zasadach wynikających z art. 49 § 1 p.p.s.a. W dalszej kolejności uzasadnienia skargi kasacyjnej jej autor argumentował, iż w rozpoznawanej sprawie wyczerpane zostały środki zaskarżenia przysługujące skarżącemu w toku postępowania administracyjnego, a zatem spełniona została przesłanka wniesienia skargi do sądu administracyjnego wynikająca z art. 52 § 1 p.p.s.a. Tym samym, w ocenie podmiotu wnoszącego skargę kasacyjną, stronie przysługiwała skarga od decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...], w której w wyniku ponownego rozpoznania sprawy na skutek odwołania, utrzymano w mocy rozstrzygnięcie tego organu z dnia [...]. Jednocześnie autor skargi kasacyjnej zaznaczył, iż w petitum skargi omyłkowo wskazano, iż jej przedmiotem jest rozstrzygnięcie z dnia [...], podczas gdy skarga dotyczyła ostatecznej decyzji z dnia [...]. Wynika to jednoznacznie, w ocenie autora skargi kasacyjnej, z treści uzasadnienia tego środka zaskarżenia. W konsekwencji, podmiot wnoszący skargę kasacyjną podniósł, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie niewłaściwie zastosował art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a. i niesłusznie orzekł o odrzuceniu skargi.