Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie NSA Joanna Banasiewicz (spr.) del. NSA Jerzy Krupiński Protokolant starszy asystent sędziego Ewa Dubiel po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Skarbu Państwa - Prezydenta m.st. Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 1209/11 w sprawie ze skargi Skarbu Państwa - Prezydenta m.st. Warszawy na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego postanawia: zawiesić postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1209/11, oddalił skargę Skarbu Państwa - Prezydenta m.st. Warszawy na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego.
Sąd podkreślił, że niniejsza sprawa dotyczy rozpoznania wniosku w trybie art. 7 dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50 poz. 279 z późn. zm.). Stronami postępowania toczącego się na podstawie tego przepisu są byli właściciele nieruchomości lub ich następcy prawni, a także podmioty, którym przysługuje do nieruchomości tytuł prawnorzeczowy. W ocenie Sądu skarżący nie zalicza się do żadnej z tej kategorii podmiotów. Nie był stroną postępowania administracyjnego i nie były doręczane mu decyzje. W ocenie Sądu Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta m.st. Warszawy nie wykonuje wobec przedmiotowej nieruchomości uprawnień właścicielskich.
Sąd I instancji podał, że organ administracji nie może być jednocześnie stroną postępowania, a co za tym idzie - nie ma prawa do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na ostateczne rozstrzygnięcie podjęte w tym postępowaniu. Sąd wyjaśnił, że oddalił skargę, a nie ją odrzucił, gdyż kwestia braku legitymacji będąca przedmiotem oceny w postępowaniu sądowoadministracyjnym uzasadnia oddalenie skargi.
Wobec tego, Sąd stwierdził, że skarga została złożona przez podmiot nie mający legitymacji w rozumieniu art. 50 p.p.s.a, zatem poza oceną Sądu pozostają zarówno zarzuty skargi jak i prawidłowość zaskarżonej decyzji.
Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 1209/11 skargę kasacyjną wniósł Skarb Państwa - Prezydent m. st. Warszawy, zaskarżając wyrok w całości. Postawiono zarzuty naruszenia:
1) przepisów prawa materialnego, tj. art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, art. 11 ust. 1 i art. 4 pkt 9b1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez błędne przyjęcie, że Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta m. st. Warszawy nie może wykonywać uprawnień właścicielskich, w szczególności zawierać umowy o oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste na podstawie art. 7 dekretu w odniesieniu do nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa i pozostającej we władaniu Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta m. st. Warszawy nie jest legitymowany do złożenia skargi w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie wniosku dekretowego dotyczącego takiej nieruchomości,
2) przepisów postępowania, tj.: 1) art. 50 § 1 i 2 p.p.s.a. w związku z art. 28 K.p.a., poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym uznaniu, że w niniejszej sprawie zakres tego przepisu nie obejmuje Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta m. st. Warszawy, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia skargi; 2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w związku z art. 19 i 20 K.p.a., poprzez nieuwzględnienie skargi, mimo wydania przez organ II instancji decyzji, która narusza prawo w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.