Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Dolnośląskiego od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Wr 685/06 o odrzuceniu skargi Wojewody Dolnośląskiego w sprawie z jego skargi na uchwałę Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z dnia 31 sierpnia 2006 r. nr LVII/882/2006 w przedmiocie rozpatrzenia skargi S. G. na działalność Dolnośląskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich we Wrocławiu postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 26.02.2007 r. sygn. akt IIISA/Wr 685/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z dnia 31.08.2006 r. nr LVII/882/2006 w przedmiocie rozpatrzenia skargi S. G. na działalność Dolnośląskiego Zarządu Dróg Wojewódzkich we Wrocławiu. W uzasadnieniu postanowienia Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje sprawy enumeratywnie wymienione w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), a także sprawy, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują taką kontrolę, o czym stanowi § 3 tego artykułu, zaś uchwała Sejmiku zaskarżona przez Wojewodę nie mieści się w katalogu tych spraw, jako podjęta w trybie Działu VIII kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż załatwiała skargę złożoną na podstawie art. 227 tego kodeksu.
Skargę kasacyjną od tego postanowienia wniósł Wojewoda Dolnośląski, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania i zarzucając naruszenie art. 3 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 82 c ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 ze zm.) poprzez błędną wykładnię. Zdaniem skarżącego rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pomija zupełnie brzmienie nie budzącego wątpliwości art. 3 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który poddaje kognicji sądów administracyjnych sprawy, w których przepisy szczególne przewidują sądową kontrolę, a takim przepisem jest art. 82 c ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, który przypisuje legitymację do złożenia skargi na uchwałę organu samorządu województwa organowi nadzoru w sytuacji, gdy nie ma on już uprawnienia do wydania rozstrzygnięcia na podstawie art. 82 ust. 1 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest dość sformalizowanym środkiem odwoławczym od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, między innymi w zakresie przytoczenia jej podstaw. Wskazuje je art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "Ppsa", stanowiąc, że są nimi naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) oraz naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Jak z przepisu tego wynika przytoczenie podstaw kasacyjnych polegać powinno na wskazaniu konkretnego przepisu, konkretnego aktu prawnego, charakteru naruszenia, przy czym charakter naruszenia musi odpowiadać wskazanemu prawu.
Skarga kasacyjna Wojewody Dolnośląskiego nie całkiem odpowiada wymogom wskazanym w art. 174 Ppsa. Zarzuca ona co prawda naruszenia art. 3 § 3 Ppsa, w zw. z art. 82 c ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, zatem wskazuje konkretny przepis konkretnego aktu, ale jako charakter naruszenia podaje błędną wykładnię. Błędna wykładnia dotyczyć może tylko naruszenia przepisów prawa materialnego, natomiast nie procesowego, a art. 3 § 3 Ppsa jest przepisem procesowym. To ten przepis został wskazany jako podstawowy zarzut, zaś art. 82 c ust. 1 ustawy o samorządzie województwa tylko w związku z tym przepisem. Jeżeli zarzutem ma być naruszenie art. 3 § 3 Ppsa to wskazanie jako charakteru naruszenia błędnej wykładni nie odpowiada wymogowi wynikającemu z art. 174 pkt 2 Ppsa, jeśli natomiast błędna wykładnia miałaby dotyczyć art. 82 c ust 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590 ze zm.), zwaną dalej ustawą "o samorządzie", to nie przytoczono charakteru naruszenia art. 3 § 3 Ppsa. Jednakże nie tylko nieprawidłowe przytoczenie podstaw kasacyjnych czyni je nieusprawiedliwionymi.