Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rajewska, Sędzia NSA Anna Lech, Sędzia WSA del. do NSA Stanisław Marek Pietras (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Burmistrza Miasta i Gminy Tyszowce o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Burmistrzem Miasta i Gminy Tyszowce a Prezydentem Miasta Lublina w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku A. J. o udzielenie pomocy finansowej w postaci zasiłku stałego postanawia: umorzyć postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Tyszowicach działający z upoważnienia Burmistrza Tyszowic, mając za podstawę art. 22 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosek o rozstrzygniecie sporu kompetencyjnego między nim, a Prezydentem Lublina reprezentowanym przez Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie Filia Nr [...] w sprawie przyznania zasiłku stałego A. J., przebywającemu i zameldowanemu na pobyt czasowy w Domu Pomocy Społecznej w Tyszowicach ul. [...]. W uzasadnieniu podano, że w dniu [...] września 2010 r. do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Tyszowcach wpłynęło postanowienie Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Lublinie Filia Nr [...], mocą którego ten ostatni organ uznał się niewłaściwym w sprawie przyznania pomocy finansowej w formie zasiłku stałego, o który zwrócił się A. J. wnioskiem z dnia [...] lipca 2010 r. przebywający aktualnie w Domu Pomocy Społecznej w Tyszowicach i która to miejscowość obejmuje zakres działania Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Tyszowicach. Podstawą wydania powyższego postanowienia był art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. z 2009 r. Dz. U. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) i w dalszej części podano, że ostatnie miejsce stałego zameldowania wnioskodawcy, to ul. [...],[...] Lublin. Natomiast zdaniem wnioskodawcy, w myśl art. 101 ust. 6 cytowanej już wyżej ustawy o pomocy społecznej, organem właściwym do rozpatrzenia wniosku powinien być Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Lublinie, jako instytucja, która skierowała A. J. do Domu Pomocy Społecznej w Tyszowcach, bowiem wynika to powyższego przepisu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej P.p.s.a., sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Natomiast w myśl art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 ustawy, sprawy te rozpoznaje Naczelny Sąd Administracyjny, a do ich rozstrzygnięcia stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym.
Przez takie spory należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy administracji publicznej, jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia konkretnej sprawy (spór pozytywny) lub też żaden z nich nie uznaje się za właściwy do jej załatwienia (spór negatywny). Spór o właściwość może toczyć się pomiędzy organami jednostek samorządu terytorialnego i samorządowymi kolegiami odwoławczymi, natomiast spór kompetencyjny pomiędzy organami tych jednostek, a organami administracji rządowej.
Skoro w rozpoznawanej sprawie Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Tyszowicach, działający z upoważnienia B. T., nie uznał się właściwym do załatwienia tej sprawy wskutek postanowienia Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie Filia Nr [...] w Lublinie, działającego z upoważnienia Prezydenta Lublina, wskazującego jako organ właściwy właśnie Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Tyszowicach, przeto mamy tu do czynienia ze sporem negatywnym, a domaganie się rozstrzygnięcia sporu pomiędzy dwoma, niemającymi wspólnego organu wyższego stopnia organami jednostek samorządu terytorialnego, stanowi spór o właściwość, a nie, jak błędnie zatytułowano wniosek, spór kompetencyjny.
Jednakże zgodnie z przepisem art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a., Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy stało się ono bezprzedmiotowe i w myśl art. 193 P.p.s.a., przepis ten stosuje się odpowiednio w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
W rozpoznawanej sprawie tymczasem, już po wniesieniu przez Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Tyszowcach, działającego z upoważnienia Burmistrza Tyszowic, wniosku o rozstrzygnięcie sporu o właściwość, spór ten przestał istnieć, bowiem Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie Filia nr [...] w Lublinie, który działał z upoważnienia Prezydenta Lublina wydał postanowienie z dnia [...] października 2010 r. nr [...], z którego wynika, że Prezydent Miasta Lublina uznał się za organ właściwy w sprawie. Powyższe zatem czyni bezprzedmiotowym rozstrzyganie przez Sąd wyżej wskazanego sporu i uzasadnia w konsekwencji umorzenie postępowania.
W tym stanie rzeczy, mając za podstawę art. 161 § 1 pkt 3 w zw. z art. 193 cytowanej już wyżej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało orzec jak w sentencji.