Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Zygmunt Zgierski sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) sędzia WSA del. Teresa Kurcyusz-Furmanik po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Starosty M. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Starostą M. a Starostą W. w przedmiocie wskazania organu właściwego do wykonania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych postanawia: umorzyć postępowanie z wniosku o rozstrzygnięcie sporu o właściwość
Starosta M., wnioskiem z dnia 4 czerwca 2020 r. wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Starostą M. a Starostą W. o wskazanie organu właściwego do wykonania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że Starosta W. przy piśmie z dnia 24 kwietnia 2020 r. przekazał Staroście M. wyrok Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] lutego 2020 r. w którym orzeczono o zakazie prowadzenia przez R.K. pojazdów mechanicznych, celem jego wykonania. W piśmie tym podniesiono, że skazany zameldowany jest na pobyt stały na terenie gminy M., to zaś przesądza, że organem właściwym w sprawie jest Starosta M.
Zdaniem Starosty M.o organem właściwym w sprawie jest Starosta W., gdyż R.K. od lutego 2013 r. zameldowany jest na pobyt czasowy pod adresem T., gmina W. Zgodnie zaś z art. 182 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeksu karnego wykonawczego organem właściwym do otrzymania zawiadomienia o orzeczonym zakazie prowadzenia pojazdów jest starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania skazanego. Skoro R.K. mieszka na terenie gminy W., to Starosta W. jest organem właściwym do wykonania wyroku o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych.
W odpowiedzi na wniosek Starosta W. uznał, że jest organem właściwym do otrzymania zawiadomienia o orzeczonym zakazie pojazdów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Stosownie do treści art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.") sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.
W rozpoznawanej sprawie zaistniała podstawa do umorzenia postępowania, gdyż spór o właściwość zaistniały między Starostą M. a Starostą W. o wskazanie organu właściwego do wykonania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przestał być aktualny. Po wniesieniu wniosku Starosta W. uznał się bowiem za organ właściwy w sprawie.
Tym samym skoro jeden z organów pozostających w sporze uznał swoją właściwość, to postępowanie w sprawie stało się bezprzedmiotowe. Zachodziły zatem przesłanki do jego umorzenia na podstawie art. 161 pkt 1 § 3 P.p.s.a.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na mocy art. 15 § 1 pkt 4 w zw. z. art. 161 § 1 pkt 3 w zw. z art. 193 P.p.s.a., postanowił jak w sentencji.