Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Burmistrza Biecza o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Burmistrzem Biecza, a Marszałkiem Województwa Małopolskiego w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku M.M. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego postanawia: wskazać Marszałka Województwa Małopolskiego jako organ właściwy w sprawie
Pismem z dnia 23 sierpnia 2016 r. (data stempla pocztowego) Burmistrz Biecza wniósł o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy tym organem, a Marszałkiem Województwa Małopolskiego, domagając się wskazania, który z nich jest właściwy do rozpoznania sprawy z wniosku M.M. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego.
We wniosku Burmistrz wskazał, iż M.M. wystąpiła, pismem z dnia [...] kwietnia 2016 r., o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na podstawie ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r., poz. 195 ze zm.), wskazując w tym piśmie, iż jej mąż przebywa za granicą, gdzie pracuje. Na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy Burmistrz przekazał wniosek do Marszalka Województwa Małopolskiemu, celem rozpoznania. Pismem z dnia 12 lipca 2016 r. Marszałek zwrócił sprawę, wraz z informacją, iż pismem z 10 czerwca 2016 r. M.M. cofnęła swój wniosek. Burmistrz przekazał go po raz kolejny Marszałkowi pismem z dnia 13 lipca 2016 r., jednak w dniu 1 sierpnia 2016 r. zwrócono go ponownie. Zdaniem Marszałka, z uwagi na cofnięcie wniosku na etapie ustalania czy w sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji, to brak jest podstaw do uznania, że przepisy te mają zastosowanie, a w konsekwencji Marszałek nie jest właściwy do rozpoznania wniosku. W ocenie Burmistrza stanowisko to jest niezgodne z art. 7 i 8 Kpa oraz art. 11 ust. 1 pkt 2 oraz art. 16 ust. 1 i ust. 8 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.
Marszałek Województwa Małopolskiego, odpowiadając na wniosek, stwierdził, że w sprawie właściwy jest Burmistrz Biecza, bowiem pismem w dniu 3 czerwca 2016 r., w toku czynności wyjaśniających, prowadzonych w oparciu o art. 16 ust. 4 ustawy z 11 lutego 2016 r., strona cofnęła swój wniosek. W tej sytuacji dalsze podejmowanie przez Marszalka czynności zmierzających do ustalenia, czy w sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczeń społecznych było bezzasadne, a postępowanie w niniejszej sprawie winno być umorzone na podstawie art. 105 Kpa w zw. z art. 28 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 4 i art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej jako ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje spory kompetencyjne pomiędzy organami jednostek samorządu terytorialnego, a organami administracji rządowej. W niniejszej sprawie zaistniał negatywny spór o właściwość pomiędzy Burmistrzem Biecza, a Marszałkiem Województwa Małopolskiego, gdyż żaden z tych organów nie uznał się właściwym do umorzenia postępowania z wniosku M.M. o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego.
We wniosku, skierowanym do Burmistrza Biecza w dniu [...] kwietnia 2016 r. M.M., domagająca się ustalenia prawa do wspomnianego świadczenia, wskazała, iż jej mąż pracuje i przebywa na terenie Holandii. Oznaczało to, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci Burmistrz zobowiązany był do przekazania sprawy właściwemu marszałkowi województwa. Przepis ten stanowi wprost, iż w przypadku gdy osoba, której przysługuje prawo do ubiegania się o świadczenie wychowawcze, lub członek rodziny tej osoby przebywa poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w państwie, w którym mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, organ właściwy przekazuje wniosek wraz z dokumentami marszałkowi województwa. Przekazanie wniosku oznacza, iż to marszałek województwa staje się organem właściwym dla dalszego procedowania sprawy, podejmuje czynności zmierzające do ustalenia, czy w sprawie mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia, w końcu też to właśnie marszałek wydaje ewentualnie decyzję w przedmiocie ustalenia praw do świadczenia wychowawczego, jeżeli przepisy o koordynacji będą musiały znaleźć zastosowanie (art. 16 ust. 4 i 5 powołanej ustawy). Jedynie, gdy podjęte przez marszałka czynności doprowadzą do ustalenia, że w sprawie nie mogą być zastosowane przepisy o koordynacji, organ ten przekazuje sprawę organowi właściwemu według zasad ogólnych, co wynika z art. 16 ust. 8 pkt 1) ustawy. Oznacza to, że z chwilą przekazania sprawy przez organ właściwy (wójta, burmistrza, prezydenta miasta) marszałek województwa przejmuje wszelkie obowiązki związane z prowadzeniem sprawy, także dotyczące ewentualnego jego umorzenia, w razie skutecznego cofnięcia wniosku przez stronę. Skoro zatem w niniejszej sprawie pismo z dnia 3 czerwca 2016 r., którym M.M. cofnęła swoja żądanie ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego skierowane zostało do Marszałka Województwa Małopolskiego, to ten właśnie organ winien był umorzyć postępowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 105 § 2 Kpa.
Wobec powyższego należało uznać, że to Marszałek Województwa Małopolskiego jest właściwy do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, o czym orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.