Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Rafał Stasikowski Sędziowie Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędzia del. WSA Rafał Wolnik (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Starosty Ł. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Starostą Ł . a Starostą Z. w przedmiocie wskazania organu właściwego w sprawie wykonania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych p o s t a n a w i a: wskazać Starostę Z. jako organ właściwy w sprawie.
Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2020 r. Starosta Ł. (dalej zwany również wnioskodawcą) zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy tym organem a Starosta Z. , poprzez wskazanie organu właściwego w sprawie wykonania środka karnego wobec Ł. K. (dalej zwanego skazanym) w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.
W uzasadnieniu wniosku podano, że w dniu [...] listopada 2019 r. do Starostwa Powiatowego w Z. wpłynął prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] października 2019 r., sygn. akt [...], którym orzeczono powyższy środek karny. Zawiadomieniem z dnia [...] stycznia 2020 r., w powołaniu na art. 65 § 1 k.p.a., wyrok ten został przekazany do Starostwa Powiatowego w Ł.
Wnioskodawca wskazał na regulację art. 21 § 1 pkt 3 k.p.a. wyjaśniając, że ostatnim miejscem zamieszkania skazanego jest G. w powiecie z. (według pisma z Komisariatu Policji w G. z dnia [...] stycznia 2020 r.). Zdaniem wnioskodawcy ostatnie miejsce zamieszkania skazanego na terenie powiatu z. przesądza, że organem właściwym w sprawie jest Starosta Z.
W odpowiedzi na wniosek Starosta Z. przywołał okoliczności faktyczne podejmowane w celu ustalenia aktualnego miejsca zamieszkania skazanego oraz zwrócił uwagę, że skazany posiada prawo jazdy wydane przez Starostę Ł.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość powstałe między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, jeżeli odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek, a organami jednostek rządowych.
Przez spory, o których mowa w przywołanym przepisie, należy rozumieć sytuacje, w których przynajmniej dwa organy administracji publicznej uważają się za właściwe w sprawie (spór pozytywny), względnie dochodzi między tymi organami do sporu negatywnego, tj. każdy z organów uważa się za niewłaściwy.
Z takim właśnie negatywnym sporem o właściwość między dwoma organami jednostek samorządu terytorialnego mamy do czynienia w niniejszej sprawie, bowiem żaden z nich nie uznaje swojej kompetencji do rozpoznania sprawy.
Rozstrzygając powstały spór, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 182 § 1 zd. 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 523, ze zm.), w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów, sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. Organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu (§ 2).
Z kolei art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2019 r. poz. 341, ze zm.) stanowi, że starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów.