Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Marek Stojanowski po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Starosty Powiatu [...] o uzupełnienie w zakresie zwrotu kosztów postępowania postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 czerwca 2016 r. sygn. akt I OW 45/16 w sprawie z wniosku o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Powiatem N. a Powiatem G., Powiatem K. i Miastem G. w przedmiocie wskazania powiatu właściwego w sprawie pokrycia wydatków poniesionych z tytułu opieki i wychowania dziecka umieszczonego w pieczy zastępczej postanawia: oddalić wniosek
Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2016 r. sygn. akt I OW 45/16, Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął spór o właściwość pomiędzy Powiatem N. a Powiatem G., Powiatem K. oraz Miastem G. i wskazał Miasto G. jako organ właściwy w sprawie pokrycia wydatków poniesionych z tytułu opieki i wychowania dziecka umieszczonego w pieczy zastępczej.
Wnioskiem z dnia 18 lipca 2016 r. Starosta Powiatu N., złożonym na podstawie art. 157 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 - dalej jako "P.p.s.a."), wystąpił o uzupełnienie powyższego postanowienia w zakresie kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego jest wnioskiem wszczynającym postępowanie w rozumieniu art. 63 P.p.s.a. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze (art. 64 § 3 P.p.s.a.), a do rozpoznania wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym (art. 15 § 2 P.p.s.a.).
W postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada, że strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 199 P.p.s.a.). Wyjątki od tej zasady zostały określone w art. 200, 201, 203 i 204 P.p.s.a. i tylko w tych przypadkach sąd może orzekać o zwrocie kosztów postępowania między stronami (art. 209 P.p.s.a.). Żaden ze wskazanych przepisów nie może być stosowany w sprawie z wniosku organu o rozstrzygnięcie sporu o właściwość, a w szczególności nie może być odpowiednio stosowany art. 200 P.p.s.a. Przepis ten wyraźnie odnosi się do zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. O dochodzeniu praw w ogóle nie można mówić w sprawie z wniosku organu o rozstrzygnięcie sporu o właściwość, ponieważ w takiej sprawie chodzi o rozstrzygnięcie zagadnienia procesowego co do właściwości organu i to najczęściej w sytuacji, gdy każdy z organów pozostających w sporze prezentuje inne stanowisko w kwestii właściwości organu. Organ występujący z wnioskiem w takiej sytuacji nie dochodzi swych praw, ale zwraca się do sądu administracyjnego o wyznaczenie organu właściwego do rozpoznania sprawy. Wyjątek co do zwrotu kosztów postępowania określony w art. 200 P.p.s.a. podyktowany jest tym, że skarga jest środkiem kontroli działalności administracji publicznej i wobec tego w razie uwzględnienia skargi skarżącemu przysługuje zwrot kosztów postępowania od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność. Te względy nie występują w sprawie z wniosku organu o rozstrzygnięcie sporu o właściwość, a wobec tego w sprawie ma zastosowanie ogólny przepis art. 199 P.p.s.a. Oznacza to, że stosownie do art. 199 w zw. z art. 209 w zw. z art. 157 § 1 P.p.s.a., brak jest podstaw do zamieszczenia w postanowieniu w przedmiocie rozstrzygnięcia sporu o właściwość rozstrzygnięcia dotyczącego zwrotu kosztów postępowania.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 w zw. z art. 193 P.p.s.a., wniosek o uzupełnienie postanowienia oddalił.