Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Z. na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 czerwca 2012 r. sygn. akt I OW 78/12 oddalające wniosek A. Z. z dnia 4 kwietnia 2012 r. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego postanawia: odrzucić zażalenie
Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2012, sygn. akt I OW 78/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wniosek A. Z. z dnia 4 kwietnia 2012 r. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata do złożenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W uzasadnieniu orzeczenia NSA podał, że zgodnie z art. 243 § 1 pkt 1 zd. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270- dalej powoływana jako P.p.s.a.) prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednakże stosownie do treści art. 247 P.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Ponadto zgodnie z art. 285a § 3 P.p.s.a. od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje, z wyjątkiem gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej. W sprawach wskazanych przez skarżącego, w których zamierza wystąpić ze skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przepisy prawa Unii Europejskiej nie miały zastosowania. Oznacza to, że skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia byłaby w tym przypadku oczywiście bezzasadna.
Od powyższego postanowienia A. Z. wniósł zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia tego środka zaskarżenia. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na treść postanowienia, a mianowicie:
- art. 183 § 2 pkt 1 w związku z art. 254 § 1 P.p.s.a.,
-art. 247 P.p.s.a. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że skargi strony skarżącej byłyby oczywiście bezzasadne,
-art. 247 w związku z art. 243 § 1 P.p.s.a. przez jego rażące naruszenie bowiem Sąd orzekał niezgodnie z prawem,
- art. 243 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 246 § 1 w związku z art. 247 P.p.s.a. przez ich niezastosowanie i nieuwzględnienie, gdyż Sąd oddalił wniosek strony, nie rozpoznając go merytorycznie w zakresie wnioskowanego prawa pomocy,
- art. 246 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 247 P.p.s.a. przez jego niezastosowanie,
- art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 247 P.p.s.a. przez błędne oddalenie wniosku, a nie odmowę przyznania wnioskowanego prawa pomocy,
- art. 252 § 3 P.p.s.a. na skutek art. 247 P.p.s.a. przez niewydanie postanowienia co do przyznania bądź odmowy przyznania prawa pomocy oraz art. 138 P.p.s.a. w związku z art. 160 P.p.s.a. Zważywszy na powyższe zarzuty skarżący domagał się uchylenia postanowienia NSA wraz ze stwierdzeniem jego nieważności oraz wydania merytorycznego orzeczenia w sprawie.
W uzasadnieniu skarżący rozwinął argumentację wyrażoną w zarzutach. Podniósł między innymi, że Sąd orzekł niezgodnie z prawem, gdyż oddalił jego wniosek, a mógł jedynie rozpoznać go negatywnie nie przez oddalenie ale jedynie przez odmowę przyznania wnioskowanego prawa pomocy.