Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Stojanowski, Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia del. WSA Marian Wolanin (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Dorota Kozub - Marciniak, po rozpoznaniu w dniu 12 września 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Prezydenta Miasta [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Prezydentem Miasta [...] a Naczelnikiem [...] Urzędu Skarbowego w [...] w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosków W. J. - Pomoc Drogowa [...] w sprawie zwrotu poniesionych wydatków i wynagrodzeń za dozór pojazdów postanawia: wskazać Prezydenta Miasta [...] jako organ właściwy do rozpoznania wniosków.
Wnioskiem z dnia 14 maja 2014 r. Prezydent Miasta [...] wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego zaistniałego pomiędzy organem wnioskującym, a Naczelnikiem [...] Urzędu Skarbowego w [...], w przedmiocie rozpatrzenia wniosków W. J. - Pomoc Drogowa [...] w sprawie zwrotu poniesionych wydatków i wynagrodzeń za dozór pojazdów.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że wnioski o przyznanie na podstawie art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz.1137, ze zm.) w zw. z art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wynagrodzenia za przechowywanie 78 pojazdów usuniętych na zlecenie Komendy Miejskiej Policji w [...], skierowane zostały do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...]. Pojazdy objęte wnioskiem zostały usunięte z drogi przez Komendę Miejską Policji w [...] i zgodnie z decyzją Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego przeszły na własność Skarbu Państwa. Firmie [...] przyznano wynagrodzenie za okres od dnia otrzymania dokumentów z Komendy Miejskiej Policji w [...], zgodne z otrzymanymi od tej firmy fakturami. Pełnomocnik wnioskodawcy wystąpił o wypłacenie pozostałych kwot za okres od dnia usunięcia każdego pojazdu objętego wnioskiem do dnia poprzedzającego dzień, od którego wypłacono wynagrodzenie. Urząd Skarbowy odmówił przyznania tego wynagrodzenia. Od tego rozstrzygnięcia pełnomocnik przedsiębiorcy odwołał się do Dyrektora Izby Skarbowej i odwołania te zostały uwzględnione, uchylając tym samym zaskarżone postanowienia i przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia Naczelnikowi [...] Urzędu Skarbowego. Kolejną czynnością było pozostawienie bez rozpoznania wniosków pełnomocnika, na które złożył zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w [...], który utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego. Następnie Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego ponownie odmówił przyznania zwrotu wydatków. Kolejnymi czynnościami były ponownie składane zażalenia przez pełnomocnika wnioskodawcy i utrzymywanie w mocy decyzji przez Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego. Następnie Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego postanowieniem przyznał pełnomocnikowi wynagrodzenie za dozór i holowanie, jednak nie przyznał zwrotu koniecznych wydatków związanych z dozorem. Po kolejnych zażaleniach sprawa została skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w [...] właściwym organem będzie tu starosta.
Z powyższym rozumowaniem nie zgadza się Prezydent Miasta [...]. Powyższe pojazdy przeszły na własność Skarbu Państwa decyzją Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...], a następnie zostały zniszczone. Prezydent Miasta [...] nie może wystąpić do sądu o przejęcie nieistniejących pojazdów, a tylko za przechowywanie przejętych pojazdów należałoby się ewentualne wynagrodzenie. W art.130a ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym uregulowano przypadki obligatoryjnego usuwania pojazdów z drogi na koszt ich właścicieli, natomiast art.130a ust. 2 reguluje przypadki fakultatywnego usuwania pojazdów z drogi na koszt właścicieli, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu w inny sposób. Przepis art.130a ust. 10 powołanej ustawy przed zmianą stanowił, że pojazd usunięty i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy, gdyż uznaje się go za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt P 4/06, Trybunał Konstytucyjny orzekł jednak o niezgodności art. 130a ust. 10 ustawy - Prawo o ruchu drogowym (w zakresie, w jakim przepis ten dopuszczał odjęcie prawa własności pojazdu bez prawomocnego orzeczenia sądu) z art. 46, art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. W następstwie powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, uchwalona została ustawa z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, na mocy której dokonano nowelizacji przepisów m. in. art. 130a. Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu, w razie usunięcia pojazdu z drogi w przypadkach określonych w art. 130a ust. 1 lub 2 Prawa o ruchu drogowym starosta występuje z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odbierze pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. W kwestii kosztów przechowywania pojazdów ma zaś obecnie zastosowanie art. 130a ust. 10h ustawy - Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu. W przepisach przejściowych ustawy nowelizującej uregulowano kwestię ponoszenia kosztów związanych z przechowywaniem niektórych pojazdów, w stosunku do których termin 6 miesięcy od dnia ich usunięcia z drogi upłynął przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Przepis art. 13 ustawy nowelizującej stanowi bowiem, że koszty przechowywania pojazdów, jakie powstały po upływie terminu 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi aż do dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej, wobec wszystkich tych pojazdów, których sześciomiesięczny termin od dnia ich usunięcia z drogi upłynął w okresie pomiędzy 11 czerwca 2009 r., a dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, ponosi Skarb Państwa. Przepis art. 13 ustawy nowelizującej nie wskazuje jednak podmiotu (organu), który w imieniu Skarbu Państwa obowiązany byłby do ponoszenia wymienionych w tym przepisie kosztów przechowywania pojazdów, nie wskazuje także trybu dokonywania zwrotu tych kosztów jednostkom usuwającym pojazdy oraz prowadzącym parkingi strzeżone. Brak jest zarazem podstaw do wywodzenia kompetencji w tym zakresie także z innych przepisów ustawy nowelizującej oraz z przepisów Prawa o ruchu drogowym. W związku z powyższym podmiot właściwy w zakresie zwrotu jednostkom prowadzącym parkingi strzeżone wydatków związanych z przechowywaniem takich pojazdów oraz przyznania wynagrodzenia należnego z tego tytułu winien działać w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa nie zaś w imieniu i na rzecz powiatu.