Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 409/18 o odmowie przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi w sprawie ze skargi Z. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 5 lipca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił Z. S. przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2017 r., w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu wskazał, że przedmiotowy wniosek nie mógł zostać uwzględniony, bowiem skarżący nie wykazał braku winy w uchybieniu terminu.
W ocenie Sądu pierwszej instancji fakt przebywania skarżącego poza miejscem zamieszkania nie zwalnia go od terminowego wykonywania sądowych wezwań. Skarżący, wnosząc skargę do Sądu i należycie dbając o swój interes, powinien przewidywać, iż może być do niego kierowana sądowa korespondencja. W przypadku, gdy czasowo nie przebywa pod wskazanym adresem, powinien o tym fakcie powiadomić Sąd - wskazując nowy adres do korespondencji, bądź ustanowić pełnomocnika do doręczeń. Brak winy strony stanowi konieczną i podstawową przesłankę do przywrócenia terminu, zaś w przedmiotowej sprawie okoliczności, na które powołuje się skarżący, nie mogą stanowić pozytywnej przesłanki do przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł skarżący, wskazując, że jest emerytem w wieku 72 lat i ma trudności z pamięcią. Nie stać go na wynajęcie zawodowego pełnomocnika do prowadzenia sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Artykuł 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), dalej "p.p.s.a.", przewiduje możliwość przywrócenia przez sąd uchybionego terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym. Przywrócenie takie uzależnione jest od wykazania przez stronę braku jej winy w uchybieniu, zaś okoliczności wskazujące na brak winy uprawdopodobnione winny być we wniosku o przywrócenie terminu, co wynika z art. 87 § 2 tej ustawy.
W niniejszej sprawie skarżący uchybił terminowi zakreślonemu przez Sąd pierwszej instancji do uzupełnienia braku fiskalnego skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2017 r. W piśmie z 4 maja 2018 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu, wskazując, że w trakcie zakreślonego terminu do wykonania wezwania przebywał poza miejscem zamieszkania, nadto jego żona, która również jest w podeszłym wieku, nie przekazała mu wezwania. Powyższe ma świadczyć o braku winy skarżącego w uchybieniu terminu. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji.
Wprawdzie z karty informacyjnej przesłanej przez skarżącego wynika, że w trakcie biegu terminu do wykonania wezwania Sądu pierwszej instancji przebywał on w sanatorium, jednakże nie oznacza to, że zaistniałe w sprawie uchybienie terminu do wykonania wezwania Sądu pierwszej instancji jest niezawinione. Zdaniem Sądu skarżący musiał wiedzieć z odpowiednim wyprzedzeniem o planowanym pobycie leczniczym w K. Miał też świadomość, ile będzie ono trwało. Nie było ono bowiem spowodowane nagłą chorobą skarżącego lub też innym niecierpiącym zwłoki wydarzeniem. Zatem skarżący powinien mieć na względzie, że w styczniu bieżącego roku wniósł do Wojewódzkiego Sądu skargę i w związku z tym powinien się spodziewać pisma z Sądu.
Zgodnie z art. 87 § 2 p.p.s.a. warunkiem przywrócenia uchybionego terminu jest uprawdopodobnienie przez stronę braku winy w jego uchybieniu. Jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, wina skarżącego polega na niezadbaniu w odpowiedni sposób o swoje interesy. Skarżący mógł powiadomić Sąd pierwszej instancji o swoim wyjeździe lub też dopilnować, żeby korespondencję odebrała osoba, która mu ją w terminie przekaże lub za niego wykona sądowe wezwanie.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.