Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 797/09 o oddaleniu wniosku o wyłączenie sędziego WSA E.P.-D. w sprawie ze skargi A.K. na postanowienie Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek A.K. o wyłączenie sędziego WSA E.P.-D. od orzekania w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż skarżący jako podstawę dla wyłączenia powołał okoliczność, że sędzia, będąca w sprawie sprawozdawcą, wydała zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy, mimo iż obligatoryjne dokumenty, do złożenia których zobowiązany był organ - tj. odpowiedź na skargę i pełnomocnictwo - nie spełniają podstawowych kryteriów i są nieważne. Skarżący stwierdził, iż przedstawiona kopia pełnomocnictwa nie zawiera daty uwierzytelnienia, a odpowiedź na skargę jest w istocie obroną osoby przygotowującej orzeczenia do podpisu Ministra Obrony Narodowej. Zdaniem skarżącego tylko zmiana sędziego sprawozdawcy pozwoli na wydanie przez Sąd postanowienia w trybie art. 155 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą P.p.s.a.. Oddalając wniosek Sąd I instancji podkreślił, iż sędzia, której dotyczył wniosek, złożyła oświadczenie o braku okoliczności wskazanych w art. 18 lub art. 19 P.p.s.a. W ocenie Sądu przedstawione przez stronę okoliczności nie mogły być uznane za przesłanki do wyłączenia sędziego, bowiem skarżący nie wskazał na czym miałyby polegać wątpliwości co do bezstronności sędziego. Sąd podkreślił, iż negatywny stosunek strony do działań pełnomocnika organu pozostaje bez wpływu na stosunek sędziego do skarżącego, a Sąd zawsze bierze pod uwagę Stanowska wszystkich stron postępowania. Ponadto podniesiono, iż stanowisko, że dopiero po zmianie sędziego sprawozdawcy możliwe będzie wydanie postanowienia sygnalizującego w trybie art. 155 § 1 P.p.s.a. jest - zdaniem Sądu - próbą wpłynięcia na ten Sąd w sposób pozaprocesowy. W podsumowaniu postanowienia stwierdzono, iż skarżący nie uprawdopodobnił, aby w przedmiotowej sprawie zachodziły przesłanki dla wyłączenia sędziego WSA E.P.-D., a brak uzasadnionych podstaw wniosku powodował konieczność jego negatywnego rozpoznania na podstawie art. 20 i art. 22 § 1 i 2 P.p.s.a..
Zażalenie na to postanowienie wniósł A.K., domagając się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i wyłączenia od orzekania sędziego WSA E.P.-D. W uzasadnieniu żalący się podniósł, iż Sąd nie dopatrzył się, że jego wystąpienie dotyczyło w istocie nierównego traktowania stron postępowania już na jego wstępnym etapie, co przejawia się w stronniczości sędziego sprawozdawcy. Autor zażalenia podkreślił, że sędzia, wydając zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy, zignorował istotny element postępowania, jakim jest właściwa reprezentacja organu. Skarżący stwierdził, że pełnomocnictwo złożone do akt sprawy jest nieważne, nie wskazuje bowiem na datę jego uwierzytelnienia. Brak zaś wydania postanowienia w trybie art. 155 § 1 P.p.s.a. skarżący miał prawo zinterpretować jako nierówne traktowanie stron, zważywszy iż w zaistniałej sytuacji pełnomocnik organu może nie ponosić odpowiedzialności za treść dostarczonego dokumentu.