Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Przedsiębiorstwa [...] Sp. z o. o. w W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1387/08 o odmowie wstrzymania wykonania decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...] w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa [...] Sp. z o. o. w W. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 30 października 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1387/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji powołał się na art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zgodnie z którym Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż w niniejszej sprawie skarżący nie wykazał, aby zostały spełnione przesłanki określone we wskazanym przepisie.
Na to postanowienie zażalenie złożył pełnomocnik Przedsiębiorstwa [...] Sp. z. o o., wskazując, że pomimo tego, iż decyzja organu nie pozbawia go posiadania nieruchomości, to stanowi ona podstawę dla wszczęcia i prowadzenia postępowań zmierzających do pozbawienia skarżącego takiego posiadania. Skarżący wskazał bowiem, że na przedmiotowej nieruchomości prowadzi działalność gospodarczą, która jest wykonywana przy pomocy trzech sąsiadujących ze sobą i faktycznie zespolonych nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość położona jest natomiast pomiędzy dwoma innymi nieruchomościami w taki sposób, że jej ewentualne wyłączenie spod władztwa faktycznego skarżącego de facto spowoduje całkowitą destabilizację funkcjonowania tej części przedsiębiorstwa spółki Przedsiębiorstwo [...] Sp. z oo.
Skarżący wskazał również, iż na przedmiotowej nieruchomości prowadzi także działalność polegającą na wynajmie pomieszczeń. W związku z tym, zdaniem skarżącego, pozbawienie go posiadania tej nieruchomości spowoduje nie tylko trudne do odwrócenia skutki, ale także wymierne straty finansowe, wynikające z pozbawienia skarżącego wpływów z tytułu czynszu najmu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
stosownie do treści przepisu art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Po przekazaniu sądowi skargi Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy, o czym stanowi art. 61 § 3 wskazanej wyżej ustawy.
Podkreślić należy, iż katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia jest zamknięty. Na etapie rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania orzeczenia, Sąd nie bada zasadności samej skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny pragnie zaznaczyć, że z art. 61 § 3 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika, iż to strona jest zobowiązana do wskazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Sąd musi opierać się na materiale pozwalającym zająć stanowisko. Możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia na podstawie art. 61 § 3 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie oznacza, iż Sąd jest zobligowany w każdym przypadku - niezależnie od okoliczności sprawy - uwzględnić wniosek strony skarżącej.