Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Dyrektora Zarządu Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2009 r., sygn. akt II SO/Wa 13/09 o wymierzeniu grzywny za nieprzekazanie skargi Z. Ż. z dnia 17 marca 2009 r. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w sprawie bezczynności organu w zakresie rozpoznania wezwania z dnia 14 maja 2007r. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
Postanowieniem z dnia 14 października 2009 r., sygn. akt II SO/Wa 13/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wymierzył Dyrektorowi Zarządu Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji grzywnę w wysokości 1.000 zł za nieprzekazanie skargi Z. Ż. z dnia 17 marca 2009 r. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w sprawie bezczynności organu w zakresie rozpoznania wezwania z dnia 14 maja 2007 r.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że Z. Ż. złożył za pośrednictwem Dyrektora Zarządu Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu 17 marca 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Powyższe wezwanie dotyczyło zapewnienia skarżącemu zakwaterowania na zasadach określonych ustawą o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP.
W dniu 27 maja 2009 r. strona skarżąca wniosła do Sądu wniosek o wymierzenie Dyrektorowi Zarządu Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji grzywny za nieprzekazanie Sądowi ww. skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę.
W odpowiedzi na wniosek organ wskazał, iż przedmiotowa skarga dotyczy sprawy, która nie podlega kognicji sądów administracyjnych, dlatego też nie została ona przekazana do Sądu. Ponadto, z uwagi na fakt, iż sam skarżący złożył ją w Departamencie Kontroli Skarg i Wniosków Wydziału Skarg i Wniosków MSWiA wskazuje, iż intencją skarżącego było załatwienie tej sprawy w obrębie właściwości organu. Dyrektor wskazał również, iż nie posiada informacji w przedmiocie zaawansowania rozpatrywania tej skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wymierzając grzywnę stwierdził, że do dnia rozpoznania wniosku Dyrektor Zarządu Zasobów Mieszkaniowych MSWiA nie wypełnił ciążącego na nim obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Skarga, jak wynika z przedstawionego przez wnioskodawcę odpisu została złożona do organu w dniu 17 marca 2009 r. (data prezentaty Departamentu Kontroli Skarg i Wniosków Wydziału Skarg i Wniosków MSWiA) i do dnia dzisiejszego nie wpłynęła do Sądu.
Jednocześnie Sąd stwierdził, iż obowiązkiem organu jest przekazanie skargi, nawet w sytuacji, gdy dokonując wstępnej jej analizy organ ocenił, iż do jej rozpatrzenia nie jest właściwy sąd administracyjny. Oceny takiej może bowiem dokonać jedynie Sąd.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Dyrektor Zarządu Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. W uzasadnieniu wnoszący zażalenie zarzucił:
1) naruszenie prawa procesowego - art. 54 § 2 P.p.s.a., poprzez przyjęcie, iż organ nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku przekazania skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia, podczas gdy skarga z dnia 17 marca 2009 r. nigdy nie wpłynęła do ZZM MSWiA;
2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, iż w odpowiedzi z dnia 21 września 2009 r. na wniosek Z. Ż. z dnia 27 maja 2009 r., organ wskazał, iż "skarga dotyczy sprawy, która nie podlega kognicji sądów administracyjnych, dlatego też nie została ona przekazana do Sądu". W odpowiedzi z dnia 21 września 2009 r. organ, nie dysponując skargą z dnia 17 marca 2009 r., odniósł się jedynie do wniosku z dnia 27 maja 2009 r., nie stwierdzając w żadnym razie, iż "dlatego nie została ona przekazana do Sądu";