Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Dyrektora Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami w Dzielnicy [...] m.st. Warszawy na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt II SO/Wa 50/14 o wymierzeniu Dyrektorowi Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami w Dzielnicy [...] m.st. Warszawy grzywny w sprawie ze skargi A. Z. na bezczynność Dyrektora Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami w Dzielnicy [...] m.st. Warszawy w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt II SO/Wa 50/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wymierzył Dyrektorowi Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami w Dzielnicy [...] m.st. Warszawy grzywnę w wysokości 1.000 zł za nieprzekazanie w terminie ustawowym skargi, odpowiedzi na skargę i akt w sprawie ze skargi A. Z. na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.
Sąd I instancji wskazał, że organ spóźnił się z wypełnieniem ciążącego na nim obowiązku. Skarga, jak wynika z akt sprawy o sygn. II SAB/Wa 670/14, wpłynęła doń w dniu 2 lipca 2014 r. (data prezentaty). Zatem organ, stosownie do treści art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), winien przekazać ją wraz z odpowiedzią na skargę i aktami administracyjnymi najpóźniej do dnia 17 lipca 2014 r. Tymczasem wykonał swój obowiązek w dniu 22 września 2014 r. (data nadania na kopercie), tj. ponad 2 miesiące po upływie piętnastodniowego terminu. Sąd orzekając o wysokości grzywny wziął pod uwagę szczególny przedmiot sprawy (dostęp do informacji publicznej) oraz związany z nim skrócony termin do wykonania ciążącego na organie obowiązku przekazania skargi. Sąd nie podzielił poglądu, że skoro Dyrektor nie był adresatem wniosku o udostępnienie informacji publicznej i pismem z dnia 15 lipca 2014 r. odpowiedział skarżącemu na jego skargę z dnia 1 lipca 2014 r., to zasadnym jest oddalenie wniosku o wymierzenie grzywny. Wyjaśnił, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym obowiązek przekazania Sądowi skargi istnieje niezależnie od tego, czy organ ten uznaje, że skarga jest zasadna, czy też nie, czy została skierowana do właściwego organ, czy też nie. Już samo żądanie strony nadania skardze określonego biegu obliguje organ do uczynienia zadość temu żądaniu. To dopiero bowiem Sąd w toku postępowania zainicjowanego skargą zobowiązany jest dokonać oceny wniosku i ustalić powyższe kwestie, gdyż tylko on jest władny do badania skargi tak pod względem formalnym, jak i merytorycznym w oparciu o treść skargi i akta administracyjne, a organ nie może go w tym zastępować, nawet pozostając w uzasadnionym przekonaniu o niezasadności skargi, czy skierowaniu jej do niewłaściwego podmiotu. Z tych względów, na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wskazanego na wstępie postanowienia.
Na powyższe rozstrzygnięcie Dyrektor Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami w Dzielnicy [...] m.st. Warszawy złożył zażalenie, zaskarżając je w całości i postulując jego zmianę oraz oddalenie wniosku o wymierzenie grzywny, ewentualnie uchylenie postanowienia Sądu I instancji. W motywach zażalenia podniósł, iż nie jest adresatem wniosku o udzielenie informacji publicznej, dlatego też nie można mu zarzucić bezczynności. Nie uznał pisma skarżącego z dnia 10 października 2014 r. jako skargi w rozumieniu art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ale mimo to udzielił skarżącemu pisemnej odpowiedzi w dniu 13 października 2014 r. Nie można więc przyjąć, że w sposób celowy i zawiniony uniemożliwił skarżącemu realizację jego prawa dostępu do informacji publicznej.