Dnia 9 grudnia 2009 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2009 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia G.J. i R.J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 października 2009 roku, sygn. akt II SA/Gl 447/09 o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na uchwałę Rady Miasta Tychy z dnia [...] czerwca 2006 roku Nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na nabycie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 19 października 2009 r. odrzucił wniosek G.J. i R.J. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na uchwałę Rady Miasta Tychy z dnia [...] czerwca 2006 r. w przedmiocie wyrażenia zgody na nabycie nieruchomości.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 8 lipca
2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę G.J. i R.J. na wskazaną wyżej uchwałę. Termin do wniesienia skargi na ten akt upływał skarżącym w dniu 13 listopada 2006 r., natomiast skarga została przez nich wniesiona bezpośrednio do Sądu dopiero w dniu 14 kwietnia 2009 r. Odpis postanowienia o odrzuceniu skargi został skutecznie doręczony skarżącym w dniu 23 lipca 2009 r. W dniu 24 sierpnia 2009 r. skarżący wnieśli do Sądu pismo zatytułowane "skarga kasacyjna", w którym zwrócili się o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Uzasadniając wniosek pismem z dnia 24 września 2009 r. skarżący wskazali, że pozostawali w przeświadczeniu, iż Prezydent Miasta Tychy wykona prawomocny wyrok Sądu z dnia 2 października 2006 r., sygn. akt II SAB/Gl 18/06, na mocy którego organ ten został zobowiązany do wydania w terminie 2 miesięcy rozstrzygnięcia w sprawie wniosku skarżących w sprawie warunków zabudowy terenu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wniesiony został z uchybieniem ustawowego terminu przewidzianego do jego złożenia. W ocenie Sądu I instancji, przyczyna uniemożliwiająca skarżącym terminowe wniesienie skargi ustała w dniu 14 kwietnia 2009 r., zatem w dniu w którym skarżący złożyli tę skargę w siedzibie Sądu. Przyczyna ta mogła ustać najpóźniej w dniu 23 lipca 2009 r., czyli w dniu doręczenia skarżącym odpisu postanowienia o odrzuceniu ich skargi, lecz nawet jeżeli przyjąć tę ostatnią datę, to skarżący nie dochowali wymogu siedmiodniowego terminu do wniesienia wniosku.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 19 października 2009 roku skarżący wskazali, że zgadzają się z argumentacją Sądu I instancji. Wskazali, że szukali jedynie pomocy ze strony organów państwowych zarzucając Prezydentowi Miasta Tychy rażące naruszenie prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Stosownie do treści przepisu art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. - jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 p.p.s.a.). Złożenie wniosku po upływie tego terminu powoduje, że Sąd nie ma możliwości jego merytorycznego rozpoznania, bowiem spóźniony wniosek o przywrócenie terminu Sąd zobowiązany jest odrzucić (art. 88 p.p.s.a.). Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, wniosek o przywrócenie terminu skarżący złożyli po upływie siedmiu dni od momentu, kiedy ustała przyczyna uchybienia terminu. Powyższych ustaleń nie kwestionują również skarżący. Okoliczność, że skarżący oczekują od Sądu pomocy w rozwiązaniu ich sporu z organami administracji, nie może mieć wpływu na podjęte rozstrzygnięcie. Pewność obrotu prawnego, jak również sprawność postępowania wymagają zakreślenia terminów na dokonywanie określonych czynności w tym postępowaniu. Jednocześnie, w większości przypadków, ustawodawca przewidział dla strony negatywne konsekwencje ich niedochowania, które w głównej mierze sprowadzają się do utraty przez stronę uprawnienia do domagania się od Sądu rozpoznania sprawy co do jej istoty. Przepisy te są w równej mierze wiążące dla strony jak i dla Sądu, a zatem Sąd nie jest uprawniony do rozpoznania skargi czy też wniosku, jeśli strona nie dochowała warunków, od których zależy skuteczne ich wniesienie.
Z powyższych względów, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w postanowieniu.