Zażalenie na postanowienie WSA w Szczecinie w sprawie z wniosku P. J. o wymierzenie grzywny Prokuratorowi Rejonowemu w Świnoujściu postanowił: oddalić zażalenie.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 15 stycznia 2009 r., sygn. akt II SO/Sz 39/08 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z wniosku P. J. o wymierzenie grzywny Prokuratorowi Rejonowemu w Świnoujściu postanowił: oddalić zażalenie.

Inne orzeczenia o symbolu:
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prokurator
Uzasadnienie strona 1/2

Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2009 r. sygn. akt II SO/Sz 39/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił P. J. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych, w sprawie z wniosku P. J. o wymierzenie grzywny Prokuratorowi Rejonowemu w Świnoujściu.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że istotą prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest umożliwienie osobom, które nie posiadają ku temu własnych środków, dochodzenia przed sądem swych praw, a w niniejszej sprawie z treści wniosku P. J. o przyznanie prawa pomocy wynika, że sytuacja materialna skarżącego, będącego rencistą, co do zasady powinna uzasadniać pozytywne rozpatrzenie wniosku. Jednak, zdaniem Sądu, zasada rozpatrzenia wniosku o prawo pomocy w sposób zindywidualizowany, to znaczy odrębnie w każdej sprawie, nie może być stosowana automatycznie w sytuacji, gdy osoba żądająca ochrony sądowej celowo i wyłącznie dla własnej satysfakcji wynikającej z samego wdania się w spór wnosi skargi do sądu.

Sąd zwrócił uwagę, że z repertorium Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie wynika, że P. J. licząc od 1 października 2008 r. do 14 stycznia 2009 r. wniósł ogółem 225 skarg i wniosków do tegoż sądu, przy czym tylko w grudniu 2008 r. wniósł 121 skarg na bezczynność organu i 38 wniosków o wymierzenie grzywny, zaś skarg na bezczynność organu od innych podmiotów w okresie od 1 października 2008 r. do 14 stycznia 2009 r. wpłynęło 8. Sąd zwrócił przy tym uwagę na formę składanych wniosków o udzielenie informacji publicznej, jak i skarg wnoszonych w tych sprawach do sądu, a zwłaszcza sporządzanie ich na wąskich paskach papieru, formułowanie treści w sposób chaotyczny, często niezrozumiały lub nieczytelny, rodzaj żądanych informacji, posługiwanie się metodą powielaczową i zwielokrotnianie wniosków. Sąd wskazał także, iż tylko w ostatnim czasie na posiedzenia niejawne zostało skierowanych jeszcze około 30 innych wniosków P. J. o przyznanie prawa pomocy.

W tej sytuacji, Sąd stwierdził, że mimo tego, iż ma świadomość istnienia dominującej wykładni przepisów o prawie pomocy, która sprowadza się do dopuszczalności rozważania przesłanek ustawowych prawa pomocy wynikających z art. 252 § 1 w związku z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), tylko w kontekście okoliczności konkretnej sprawy, to jednak widzi uzasadnioną potrzebę dokonania szerszej oceny wniosku.

Zdaniem Sądu wskazane wyżej okoliczności dowodzą, że istotą działania skarżącego jest "tworzenie spraw" i angażowanie rzeszy ludzi zajmujących się wyłącznie jego sprawami, co świadczy o tym, że P. J. wnosząc skargi do sądu nie działa w imię ochrony swych praw, lecz korzysta z nich w sposób nadmierny i bez żadnej, logicznie uzasadnionej potrzeby. W ocenie Sądu pierwszej instancji w tych okolicznościach domaganie się przez P. J. (dość często przyjeżdżającego ze Świnoujścia do Sądu w Szczecinie i niewątpliwie ponoszącego nakłady związane ze składaniem w Sądzie skarg, co podważa wiarygodność jego oświadczeń o stanie materialnym) przyznania prawa pomocy, a zatem domaganie się przerzucenia kosztów postępowania sądowego w jego sprawach na Skarb Państwa, którego budżet jest wypracowany przez ogół obywateli, stanowi przejaw dążności do nadużywania tego prawa i kłóci się z ratio legis instytucji prawa pomocy.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prokurator