Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt II SA/Łd 71/13 odmawiające przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi R. L. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej MSWiA w Ł. z dnia [...] listopada 2012 r., Nr 157/2012 w przedmiocie stwierdzenia braku związku inwalidztwa ze służbą w Policji postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Łd 71/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę R. L. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej MSWiA w Ł. z dnia [...] listopada 2012r., nr [...], w przedmiocie stwierdzenia braku związku inwalidztwa ze służbą w Policji.
Pismem z dnia 3 września 2013r. skarżący wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie przyznania pełnomocnika z urzędu.
Postanowieniem z dnia 2 października 2013r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Od tego postanowienia skarżący wniósł sprzeciw, co oznacza, że w niniejszej sprawie miał zastosowanie art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), stanowiący, że w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, postanowienie, przeciwko któremu został wniesiony traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
W uzasadnieniu sprzeciwu skarżący wskazał, że nie domagał się sfinansowania kosztów wynagrodzenia dla profesjonalnego pełnomocnika za sporządzenie skargi kasacyjnej, lecz jedynie wyznaczenia radcy prawnego i zobowiązania go do sporządzenia skargi kasacyjnej, z uwagi na fakt, iż żaden z prawników, do których się zwrócił we własnym zakresie nie chciał się podjąć sporządzenia skargi kasacyjnej w jego imieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt II SA/Łd 71/13, odmówił przyznania prawa pomocy uznając, że złożone przez skarżącego wyjaśnienia nie wskazują na to, iż rzeczywiście nie jest on w stanie ponieść we własnym zakresie kosztów pomocy prawnej bez uszczerbku koniecznego utrzymania. Oszczędności skarżącego pozwalają bowiem na pokrycie wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru.
Sąd wskazał, że skarżący prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Zajmuje mieszkanie o powierzchni 36,9m², utrzymuje się z renty w kwocie 2.175,01 zł (netto), zgromadził oszczędności w wysokości 2000 zł.
Sąd pierwszej instancji zauważył jednakże, iż jak wynika z pism skarżącego, to nie względy materialne przemawiają za ubieganiem się o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego z urzędu, lecz przeszkody natury faktycznej, polegające na niemożności ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika we własnym zakresie, z uwagi na odmowę sporządzenia skargi kasacyjnej przez prawników, do których zwrócił się skarżący. W związku z powyższym Sąd wskazał, iż nie jest on władny do wyznaczenia radcy prawnego celem zobowiązania go do sporządzenia skargi kasacyjnej w imieniu skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że obowiązek zagwarantowania skutecznego dostępu do sądu nie oznacza konieczności zagwarantowania stronom bezwarunkowego prawa do uzyskania bezpłatnej pomocy prawnej, ani prawa do zwolnienia od kosztów. Zdaniem Sądu obowiązek ponoszenia kosztów postępowania nie narusza zagwarantowanego w art. 45 Konstytucji RP prawa do sądu i jest usprawiedliwiony koniecznością zapewnienia właściwego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Natomiast udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą finansowania z budżetu państwa i przez to powinno sprowadzać się jedynie do przypadków, w których strona nie posiada rzeczywiście środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym. W ocenie Sądu pierwszej instancji za taką osobę nie może być uznana strona, która posiada wystarczające środki finansowe na dochodzenie swych praw. Sąd zaznaczył przy tym, że nie ma żadnego znaczenia, iż profesjonalni pełnomocnicy odmawiają skarżącemu pomocy prawnej w żądanym przez niego zakresie.