Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 877/10 o odrzuceniu skargi kasacyjnej P. M. w sprawie ze skargi P. M. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby kandydackiej postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 24 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 877/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę kasacyjną P. M. od wyroku tego sądu z 21 października 2010 r. wydanego w sprawie ze skargi P. M. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z [...] sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby kandydackiej.
Odrzucając skargę kasacyjną, sąd pierwszej instancji wskazał, że odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczono skarżącemu 16 listopada 2010 r., co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru - k. 280 akt sądowych. Następnie 16 grudnia 2010 r. (data stempla pocztowego na kopercie zaadresowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego - k. 332) nadano w Urzędzie Pocztowym skargę kasacyjną od powyższego wyroku, kierując ją bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Została ona przekazana przez Naczelny Sąd Administracyjny Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie 21 grudnia 2010 r. (data wpływu skargi do Biura Podawczego WSA w Warszawie). W niniejszej sprawie trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Sądu upłynął 16 grudnia 2010 r. Wprawdzie skarga kasacyjna została wniesiona w ostatnim dniu wskazanego terminu, jednak została skierowana bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego, co oznacza, że nie została wniesiona do sądu, który wydał zaskarżony wyrok.
Powołując art. 177 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.; dalej jako p.p.s.a.), WSA w Warszawie podkreślił, że omyłkowe skierowanie skargi kasacyjnej bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie usprawiedliwia uchybienia terminu przewidzianego w tym przepisie.
W zażaleniu, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, P. M. wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
W uzasadnieniu przyznano, że skarga kasacyjna została wysłana przez pełnomocnika do NSA zgodnie z adresem wskazanym na kopercie. Z treści skargi wynikało jednak bezsprzecznie, że jest ona skierowana za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W ocenie skarżącego należy odróżnić oznaczenie adresata w treści dokumentu skargi, od adresata wskazanego na kopercie błędnie opisanej przez pełnomocnika.
Ponadto, wszelkie uchybienia nie wynikały z działania strony, lecz jej pełnomocnika. Ponieważ ustanowienie pełnomocnika nie było realizacją uprawnienia skarżącego, lecz wynikało z obowiązku nałożonego przez ustawodawcę (art. 175 p.p.s.a.), zaniedbanie pełnomocnika nie powinno przesądzać o winie strony.
Wniesiono również o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Na podstawie art. 177 p.p.s.a., skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem.
O zachowaniu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej decyduje, przy wnoszeniu pism za pośrednictwem poczty, data nadania w urzędzie pocztowym pisma adresowanego do wojewódzkiego sądu administracyjnego. W orzecznictwie i doktrynie uznaje się, że omyłkowe skierowanie skargi kasacyjnej bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego lub innego wojewódzkiego sądu administracyjnego niż ten, którego orzeczenie zostało zaskarżone, nie usprawiedliwia uchybienia terminowi określonemu w omawianym przepisie (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010 r., komentarz do art. 177, teza 6, s. 437-438 i cytowane tam orzecznictwo).