W zażaleniu na postanowienie Fundacja zarzuciła naruszenie przepisów postępowania - art. 86 § 1 w związku z art. 87 § 2 P.p.s.a. poprzez ich nieprawidłowe zastosowania polegające na bezpodstawnym oddaleniu wniosku o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, podczas gdy skarżąca uprawdopodobniła w wystarczającym stopniu, że niedotrzymanie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi nastąpiło bez winy skarżącej z uwagi na fakt, że posłużyła się pracownikiem dającym rękojmię prawidłowego wykonania wezwania sądu. Wskazano, że o staranności działania pracownika Fundacji świadczy także fakt, że mimo wadliwego oznaczenia adresata wezwania, podjęte zostały kroki w celu usunięcia braków formalnych. Staranności działania nie można utożsamiać z nieomylnością. Skarżąca Fundacja wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 86 § 1 i art. 87 § 2 P.p.s.a. sąd na wniosek strony postanowi o przywróceniu terminu, jeżeli strona bez swojej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z rozważeniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Okoliczności wskazujące na brak winy powinny być wskazane we wniosku.
Skierowany do Sądu I instancji wniosek nie indywidualizuje przyczyn zaniechania. Skarżąca Fundacja podaje jedynie, że nieuzupełnienie braku nastąpiło z przyczyn od niej niezależnych, albowiem posłużyła się pracownikiem "dedykowanym" do sporządzania i wnoszenia skarg do sądów administracyjnych. Na tej podstawie można zatem przyjąć, że Fundacja powołuje się na kompetencję osoby działającej na jej rzecz. Jednocześnie we wniosku podano, że pracownik ten nie był profesjonalnym pełnomocnikiem, od którego można byłoby oczekiwać organizacji pracy uniemożliwiającej powstanie zaniedbań. Twierdzenia te są wobec tego wzajemnie sprzeczne i nie pozwalają na przyjęcie, że skarżącej nie obciąża wina w wyborze osoby, którą się posłużyła. Ponad wskazane okoliczności nie podano innych przyczyn, względnie niezależnych od osoby działającej na rzecz Fundacji, które mogłyby pozwolić na przyjęcie, że oprócz niedokładności w usunięciu braków skargi, istniały czynniki stojące na przeszkodzie w nadesłaniu żądanego pełnomocnictwa. Ocena okoliczności faktycznych dokonana przez Sąd I instancji nie świadczy zatem o naruszeniu art. 86 § 1 P.p.s.a.
W przesłance braku winy, o którym mowa w art. 86 § 1 P.p.s.a. niewątpliwie mieści się odpowiednia organizacja pracy. Sprawy wewnętrznej organizacji Fundacji w żadnym wypadku nie mogą być podstawą do uznania, że zaistniałe z powodu tej organizacji uchybienie terminu do dokonania określonej czynności procesowej było niezawinione.