Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 maja 2017 r. sygn. akt III SO/Kr 21/14 o odmowie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego w sprawie z wniosku J.J. o wymierzenie grzywny Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 18 maja 2017 r. sygn. akt III SO/Kr 21/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu wniosku J.J. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie jego wniosku o wymierzenie grzywny Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie, odmówił zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji podał, że w dniu 12 października 2016 r. J.J. złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego.
Postanowieniem z dnia 27 października 2016 r. referendarz sądowy WSA w Krakowie umorzył postępowanie o przyznanie prawa pomocy wywołane wnioskiem skarżącego. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 249a P.p.s.a. postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się jeżeli rozpoznanie takiego wniosku stało się zbędne, a w realiach niniejszej sprawy zdaniem referendarza zaistniała taka sytuacja. Po pierwsze, w myśl art. 243 §1 zd. 1 P.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Postępowanie w niniejszej sprawie nie toczy się, ponieważ zostało zakończone postanowieniem o odrzuceniu wniosku, które jest prawomocne od dnia 9 października 2014 r. (k. 5 v.).
Od powyższego postanowienia J.J. wniósł sprzeciw wskazując, że został pozbawiony możności obrony swoich praw w postępowaniu sądowym. Podał ponadto, że nie stać go, aby żyć według podstawowych norm socjalnych, gdyż organy pomocy społecznej w żaden sposób nie chcą mu pomóc.
Zarządzeniem z dnia 20 grudnia 2016 r. sędzia WSA w Krakowie wezwał J.J. między innymi o udokumentowanie miesięcznych wydatków związanych z utrzymaniem siebie i ewentualnie innych osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowym przez nadesłanie kserokopii rachunków i faktur za media za ostatni okres rozliczeniowy, a także wyciągu z rachunku bankowego, przedłożenie zaświadczenia z właściwego urzędu pracy o nadaniu skarżącemu statusu osoby bezrobotnej, przedłożenie kserokopii decyzji MOPS o przyznaniu zasiłków dla skarżącego lub członków jego rodziny, w terminie 7 dni pod rygorem odmowy przyznania prawa pomocy.
W zakreślonym terminie skarżący nadesłał pismo z dnia 27 grudnia 2016 r. (data stempla pocztowego), w którym wskazał, że wzywa Sąd do usunięcia naruszenia prawa
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odmówił zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego.
Sąd ten podał, że w sprawach prowadzonych przed sądami administracyjnymi podstawy przyznania prawa pomocy określa ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), dalej P.p.s.a. W dniu 15 sierpnia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r. poz. 658), którą zmieniono m.in. treść art. 260 P.p.s.a. Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią tego przepisu, rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd orzeka jako sąd drugiej instancji i wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Zgodnie jednak z treścią art. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r., przepisu art. 260 P.p.s.a. w nowym brzmieniu nie stosuje się do postępowań wszczętych przed 15 sierpnia 2015 r. Do tych spraw stosuje się art. 260 P.p.s.a. w brzmieniu dotychczasowym, zgodnie z którym w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte w sierpniu 2014 r., a więc przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r., tj. przed dniem 15 sierpnia 2015 r. W niniejszej sprawie będzie miał więc zastosowanie art. 260 P.p.s.a. w brzmieniu sprzed nowelizacji. Oznacza to, że postanowienie referendarza sądowego utraciło swoją moc, a Sąd rozpoznał wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy na nowo. W ocenie Sądu I instancji, wnioski skarżącego mogą być rozpoznane łącznie, gdyż zostały złożone w tej samej sprawie, a zakres żądań skarżącego jest tożsamy.