Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Popowska po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Gminy O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1884/14 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Gminy O. na decyzję Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia przeszkód lotniczych stanowiących zagrożenie dla ruchu lotniczego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 27 października 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił Gminie O. wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją organ utrzymał w mocy własną decyzję stwierdzającą, że drzewa oznaczone w dokumentacji rejestracyjnej lotniska D. k/O., jako część przeszkody lotniczej nr 6, rosnące na działkach ewidencyjnych nr [...] obręb [...] O., nr [...] obręb [...] O., nr [...] i [...] obręb [...]., których właścicielem jest gmina O., stanowią przeszkodę naturalną, która przekracza powierzchnie ograniczające wysokość zabudowy dla lotniska D. k/O. do 20 m i jest zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu lotniczego lotniska oraz nakazującą gminie O. usunięcie przeszkody lotniczej z obszaru określonego na mapie sytuacyjno-wysokościowej.
W skardze strona skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków wykonania decyzji. W uzasadnieniu wskazała, że usunięcie przeszkody lotniczej w postaci hektarów lasów spowoduje sytuację, w której w przypadku uwzględnienia skargi, przywrócenie stanu poprzedniego będzie możliwe za kilkadziesiąt lat. Ponadto, wskazała, że koszt usunięcia przeszkody określonej przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego to kwota około 10 000 000 zł. W postępowaniu przed Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego nie zostały ponadto rozważone interesy stron i interes publiczny. Podniosła, że lotnisko D. k/O. nie ma żadnego strategicznego znaczenia i nigdy takiego znaczenia nie uzyska. Lotnisko służy w zasadzie jedynie hobbystycznym lotom kilkunastu osób, a decyzja Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego zmierza do wycięcia kilku hektarów zdrowego lasu. Społeczność lokalna jest przeciwna takim działaniom. Nie został w ogóle rozważony interes publiczny, który w ocenie strony skarżącej przeważa nad interesem zarządzającego lotniskiem, polegającym w zasadzie jedynie na osiąganiu zysków z hobbystycznych (nawet nie szkoleniowych) lotów. Interes publiczny należy rozważyć również z punktu ekologii, bowiem wycinka tak ogromnego terenu lasu ma negatywne konsekwencje. Skarżąca wskazała nadto, że organ pominął w swoich rozważaniach fakt dokonanej przebudowy lotniska, który miał miejsce w 2006 roku i ustalenia podmiotu, na którym winien spoczywać obowiązek wycinki lasu, tj. na Gminie, czy na zarządzającym lotniskiem.
W ocenie Sądu, argumentacja zawarta we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie dała postaw do uznania, że w niniejszej sprawie zachodzą okoliczności uzasadniające możliwość wyrządzenia stronie skarżącej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, o których mowa w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: P.p.s.a.).
Sąd nie podzielił argumentacji zawartej we wniosku o wstrzymanie wykonania, że konieczność usunięcia przeszkody lotniczej, w tym drzew i krzewów w rejonie podejść do lądowania spowoduje wyrządzenie stronie skarżącej znacznej szkody majątkowej. Sąd wskazał, że nieprzedstawienie sytuacji finansowej przez stronę skarżącą powoduje, że nie można poczynić ustaleń, czy rzeczywiście koszty usunięcia przeszkody naturalnej przerastają możliwości finansowe strony. Strona skarżąca swoich twierdzeń nie poparła żadnymi dowodami, np. dokumentem w postaci bilansu z wykonania budżetu za poprzedni rok, budżetu planowanego na kolejny rok lub innych. Sądowi nie jest znana z urzędu sytuacja budżetowa, a nie jest zobowiązany, rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania, do przeprowadzania z urzędu postępowania dowodowego w tym zakresie. W oparciu o lakoniczne sformułowania wniosku Sąd nie może dokonać oceny, czy nałożony obowiązek, w kontekście nieznanych Sądowi możliwości finansowych strony skarżącej, rzeczywiście będzie na tyle dotkliwy, że może doprowadzić do powstania niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.