Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. U. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 listopada 2010 r., II SAB/Wa 127/09 odmawiające przywrócenia terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku co do zwrotu kosztów w sprawie ze skargi Z. U. na bezczynność Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego w przedmiocie wniosku z dnia 7 maja 2009 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 5 listopada 2010 r., II SAB/Wa 127/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przywrócenia terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2010 r., II SAB/Wa 127/09 co do zwrotu kosztów w sprawie ze skargi Z. U. na bezczynność Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego w przedmiocie wniosku z dnia 7 maja 2009 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w dniu 20 września 2010 r. Z. U. złożył wniosek o uzupełnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2010 r., wydanego po rozpoznaniu sprawy z jego skargi, wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia.
W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu skarżący podał, że wniosek ten dotyczy wyłącznie zwrotu wydatków koniecznych w kwocie 200 zł.
Następnie, wskazując na przyczyny uchybienia terminu, podniósł, iż w dniu 14 września 2010 r. został mu doręczony odpis postanowienia WSA w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2008 r. w przedmiocie uzupełnienia protokołu z rozprawy z dnia 28 kwietnia 2010 r. i w tym też dniu powziął wiadomość, że Sąd, w oparciu o przepis art. 163 § 2 P.p.s.a. wydając postanowienie w przedmiocie odmowy sprostowania protokołu w zakresie określonych punktów wniosku skarżącego, może uchylić się od wyjaśnienia powodów takiego rozstrzygnięcia. Stwierdził, że wskutek niekorzystnego kierunku rozpatrzenia części żądań zamieszczonych we wniosku o sprostowanie protokołu, opisanym powyżej postanowieniem, dokonał analizy pozostałych przepisów procedury sądowoadministracyjnej i zauważył, że przepisy tejże procedury, dopuszczają możliwość uzupełnienia orzeczenia sądu co do zwrotu kosztów postępowania, a WSA w Warszawie winien był takiego uzupełnienia dokonać z urzędu. Zaznaczył przy tym, że z treścią przytoczonego unormowania zapoznał się z opóźnieniem z uwagi na konieczność sprawowania opieki nad, będącą w podeszłym wieku, matką.
Wywiódł zatem, że Sąd nie pouczył go ani o możliwości złożenia w ustawowym, 14 - dniowym terminie, wniosku w przedmiocie uzupełnienia wyroku z dnia 28 kwietnia 2010 r. co do zwrotu kosztów (art. 157 cyt. ustawy) ani o możliwości wnoszenia o otwarcie na nowo zamkniętej rozprawy (art. 133 cyt. ustawy). To z kolei, jego zdaniem, wskazuje na brak winy w uchybieniu terminu do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku co do zwrotu kosztów i uzasadnia jego przywrócenie.
Wydając zaskarżone postanowienie Sąd pierwszej instancji podniósł, iż z treści wniosku Z. U. z dnia 20 września 2010 r. oraz akt sprawy wynika, że złożenie przez skarżącego wniosku o uzupełnienie wydanego w sprawie wyroku co do zwrotu kosztów było w istocie następstwem niekorzystnego dla skarżącego rozstrzygnięcia jego wniosku o uzupełnienie protokołu rozprawy, a w szczególności pkt 6 tego wniosku, w którym zażądał on zamieszczenia w protokole rozprawy okoliczności złożenia na rozprawie wniosku o zasądzenie na jego rzecz zwrotu koniecznych wydatków w kwocie ok. 200 zł (v. k.123, k.124 i k.144 akt sprawy). Powyższa okoliczność, wedle twierdzeń skarżącego, skłoniła go do analizy przepisów ustawy procesowej w zakresie dotyczącym uzupełnienia orzeczenia wydanego przez sąd administracyjny. W oparciu o tę analizę, skarżący doszedł do przekonania, że Sąd powinien był pouczyć go na rozprawie o treści art. 157 P.p.s.a. Natomiast wskutek braku takiego pouczenia doszło, jego zdaniem, do niezawinionego złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku z przekroczeniem terminu. Jednakże, w ocenie Sądu pierwszej instancji, skarżący, powołując się na fakt braku pouczenia przez Sąd o uprawnieniu do złożenia wniosku o uzupełnienie wyroku, nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu. Obowiązek informowania stron został przez ustawodawcę sformułowany wprost w treści art. 6 P.p.s.a., zgodnie z którym sąd administracyjny powinien udzielać stronom występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych oraz pouczać ich o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań. Wprawdzie z mocy tego przepisu ciąży na sądzie administracyjnym tzw. obowiązek udzielania stronom niezbędnej pomocy prawnej, niemniej jednak sąd nie ma obowiązku udzielania pouczeń co do wszelkich możliwych zachowań; obowiązek odnosi się bowiem do wskazówek i pouczeń celowych z punktu widzenia prawidłowego przebiegu postępowania i dających gwarancje prawa strony do obrony. Obowiązek ten nie dotyczy zatem instruowania strony co do wszelkich możliwych jej zachowań, w szczególności zachowań alternatywnych