Dnia 14 października 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 14 października 2015 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia G.Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lipca 2015 roku sygn. akt I SAB/Wa 632/14 odrzucające zażalenie G.Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2015 roku sygn. akt I SAB/Wa 632/14 odrzucające skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2015 roku sygn. akt I SAB/Wa 632/14 w sprawie ze skargi A.Z. i G.Z. na bezczynność Burmistrza Mszczonowa w przedmiocie nabycia prawa własności postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 2 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił zażalenie G.Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2015 r. odrzucające skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2015 r. odrzucającego skargę A.Z. i G.Z. na bezczynność Burmistrza Mszczonowa w przedmiocie nabycia prawa własności. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienie Sąd I instancji wyjaśnił, że przedmiotowe zażalenie zostało odrzucone jako sporządzone przez osobę do tego nieuprawnioną. Bowiem zażalenie na postanowienie odrzucające skargę kasacyjną powinno być sporządzone przez profesjonalnego pełnomocnika. Przedmiotowe zażalenie zostało zaś sporządzone samodzielnie przez skarżącego.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł G.Z. domagając się jego uchylenia. W zażaleniu zarzucono Sądowi I instancji naruszenie art. 49 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) poprzez brak wezwania do wykazania czy jest osobą uprawnioną do wniesienia zażalenia w rozumieniu art. 194 § 4 w związku z art. 175 § 2 p.p.s.a. i przyjęcie, że nie spełnia on żadnego z wymienionych w tym przepisie wymogów, co w konsekwencji doprowadziło do pozbawienia go prawa do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 194 § 4 p.p.s.a. zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Zażalenie takie może być również sporządzone przez sędziego, prokuratora, notariusza, radcę Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesora lub doktora habilitowany nauk prawnych, będącego stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem albo jeżeli skargę kasacyjną wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka, a także przez doradcę podatkowego i rzecznika patentowego w określonych typach spraw.
W niniejszej sprawie skarżący samodzielnie sporządził zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi. W związku z powyższym naruszony został przymus adwokacko-radcowski określony w art. 194 § 4 p.p.s.a. Skarżący nie wykazał także w żaden sposób, że należy do grona osób wymienionych w cytowanym przepisie jako dodatkowo uprawnionych do sporządzania takiego zażalenia. Również z rozpoznawanym zażaleniu informacja tak nie została udzielona, co pozwala wnioskować że skarżący do wymienionego wcześniej grona osób nie zalicza się. Nie można zgodzić się z szeroko podnoszonym w rozpoznawanym zażaleniu twierdzeniem, że Sąd zobowiązany był wezwać skarżącego do wykazania czy jest osobą uprawnioną do wniesienia zażalenia w rozumieniu art. 194 § 4 p.p.s.a. Bowiem brak taki nie podlega uzupełnieniu w trybie art. 49 p.p.s.a. (por. H. Knysiak-Molczyk, komentarz do art. 194 (w:) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, pod red. T. Woś, Warszawa 2012, s. 1001; J. Drachal, A. Wiktorowska, R. Stankiweicz, komentarz do art. 194 (w:) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, pod red. R. Hauser i M. Wierzbowski, Warszawa 2015, s. 727). Skoro więc zażalenie zostało sporządzone przez nieuprawnioną osobę, to należało je odrzucić jako niedopuszczalnie, co zasadnie uczynił Sąd I instancji. Mając na uwadze przedstawioną przez doktrynę we wskazanych komentarzach argumentację dotyczącą tego problemu, Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska żalącego się co do niekonstytucyjności zastosowanych w kwestionowanym postanowieniu przepisów.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie.