Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2017 roku sygn. akt II SO/Wa 13/17 wymierzające Ministrowi Nauki i Szkolnictwa Wyższego na wniosek P. A. grzywnę za nieprzekazanie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w ustawowym terminie skargi P. A. na bezczynność Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w przedmiocie dostępu do informacji publicznej wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 30 czerwca 2017 roku sygn. akt II SO/Wa 13/17 wydanym na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) wymierzył Ministrowi Nauki i Szkolnictwa Wyższego grzywnę w wysokości 100 zł za nieprzekazanie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w ustawowym terminie skargi P. A. z dnia 20 stycznia 2017 roku wraz z odpowiedzią na tę skargę i aktami sprawy.
Sąd I instancji podał, że w dniu 22 marca 2017 r. P. A. złożył w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie wniosek o wymierzenie Ministrowi Nauki i Szkolnictwa Wyższego grzywny za nieprzekazanie w ustawowym terminie do Sądu jego skargi z dnia 20 stycznia 2017 r. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej. W odpowiedzi na ten wniosek organ podniósł, że w jego ocenie uchybienie terminu było nieznaczne (obejmowało okres 6 dni), i choć grzywna ma charakter mieszany, czyli dyscyplinująco-represyjny, to jej wymierzenie w sytuacji wykonania przez organ obowiązku w postaci przekazania skargi będzie bezpodstawne. Sąd I instancji wskazał, że z akt sprawy o sygn. II SAB/Wa 70/17 wynika, że skargę na bezczynność organu w przedmiocie wniosku z dnia 11 listopada 2016 r. skarżący przesłał do organu w dniu 20 stycznia 2017 r. Skarga wpłynęła do siedziby organu w dniu 24 stycznia 2017 r., a więc za ostateczny termin przekazania jej do Sądu wraz z odpowiedzią na skargę oraz aktami sprawy uznać należy 8 lutego 2017 r. Jednak organ złożył skargę wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy w Biurze Podawczym Sądu dopiero w dniu 14 lutego 2017 r., a więc z nieznacznym uchybieniem terminu wskazanym w przepisie art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764, z późn. zm.) - zwanej dalej u.d.i.p. Wobec tego Sąd uznał wniosek P. A. za uzasadniony i wymierzył organowi grzywnę w wysokości 100 zł, biorąc pod uwagę przede wszystkim nieznaczne uchybienie terminowi oraz przekazanie całości akt sprawy.
Zażalenie na to postanowienie złożył Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 55 § 1 w związku z ar. 54 § 2 p.p.s.a. polegającą na mylnym przyjęciu, że funkcja dyscyplinująco-represyjna grzywny z art. 55 § 1 p.p.s.a. może mieć zastosowanie także, gdy organ nieznacznie przekroczył termin do przekazania skargi wraz z wymaganymi dokumentami do Sądu, nie badając w ogóle, czy niewykonanie tego obowiązku skutkowało w jakikolwiek sposób ujemnymi konsekwencjami prawnymi dla skarżącego, tj. brak oceny przez Sąd, że przewinienie organu polegające na niedopełnieniu obowiązku w terminie wywołało jakiekolwiek negatywne skutki procesowe dla skarżącego, gdy tymczasem w świetle treści art. 54 § 2 p.p.s.a. w związku z art. 21 pkt 1 u.d.i.p. przewinienie to ma - zdaniem autora zażalenia - charakter mieszany i nie tylko sam fakt naruszenia obowiązku powoduje odpowiedzialność organu, którą to odpowiedzialność mierzyć należy (w zależności właśnie od skutków, motywacji, wyjaśnień organu, okresu zwłoki) stosowną miarą, określoną w art. 154 § 6 p.p.s.a. Brak ujemnych skutków może bowiem doprowadzić do wymierzenia nie tylko łagodnej sankcji, która będzie stanowiła delikatną represję, ale i prewencję, ale także wprowadza dla Sądu możliwość odstąpienia od jej wymierzenia. Ponadto podniesiono zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. wobec całkowitego braku uzasadnienia istotnych okoliczności dotyczących organu w następującym zakresie: oceny przez Sąd przyczyn niewypełnienia obowiązku - czy zasługują one na aprobatę, czy przed złożeniem wniosku o ukaranie grzywną organ przekazał skargę wraz z aktami sprawy, czy uzasadnił należycie naruszenie obowiązku i jak Sąd ocenił te wyjaśnienia organu. W oparciu o tak sformułowane zarzuty żalący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i orzeczenie co do istoty sprawy, ewentualnie przekazanie jej do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.