Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 września 2016 r., sygn. akt I SO/Wa 501/16 w sprawie z wniosku P.S. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. za nieprzekazanie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 13 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej "p.p.s.a."), oddalił wniosek P. S. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. za nieprzekazanie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że P. S. wnioskiem z dnia 7 marca 2016 r. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o wymierzenie Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. grzywny na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a. za nieprzekazanie do Sądu skargi z dnia 20 kwietnia 2016 r. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez ten organ w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 2 sierpnia 2015 r. o stwierdzenie nieważności orzeczenia Prezydenta W. nr [...].
W odpowiedzi na wniosek Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jego oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając wniosek wskazał, że skarga z dnia 20 kwietnia 2016 r. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez SKO w W. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 2 sierpnia 2015 r. o stwierdzenie nieważności orzeczenia Prezydenta W. nr [...] - jak wynika z prezentaty organu - wpłynęła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w dniu 21 kwietnia 2016 r. (k.2 akt sądowych sprawy I SAB/Wa 893/16). Od tej daty rozpoczął bieg trzydziestodniowy termin do wykonania przez organ obowiązku określonego w art. 54 § 2 p.p.s.a. Termin ten upłynął z dniem 23 maja 2016 r. Tymczasem skarga P. S. wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę przekazana została przez organ w dniu 29 lipca 2016 r. (k.8 akt sądowych sprawy I SAB/Wa 893/16 - data prezentaty Sądu).
W ocenie Sądu, choć wskazane opóźnienie w przekazaniu skargi nie zasługuje na aprobatę, to jednak w okolicznościach niniejszej sprawy, oprócz samego faktu naruszenia terminu przekazania skargi sądowi, przy rozstrzyganiu o nałożeniu grzywny należy wziąć pod uwagę również przyczyny niewypełnienia przez organ ww. obowiązku. Skarżący wnosząc szereg wniosków do organu administracji publicznej, a w konsekwencji i skarg do sądu administracyjnego (od 1 stycznia 2016 r. do 13 września 2016 r. w Sądzie zarejestrowano ponad 2396 spraw zainicjowanych przez P. S.), powinien liczyć się z tym, że pisma te nie zawsze będą rozpoznawane, czy też przekazywane do sądu w terminach wynikających z przepisów prawa.
Powołując się na postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia
12 lipca 2016 r. sygn. akt I OZ 605/16 i I OZ 606/16, Sąd stwierdził, że działania P. S. nie zasługują na ochronę prawną, ponieważ nie są nakierowane na obronę jego interesu prawnego, a zatem stanowią nadużycie przysługującego mu prawa do terminowego załatwienia jego sprawy. Nadużyciem prawa jest bowiem wykorzystywanie instytucji prawnej wbrew jej celowi i funkcji. Zakaz nadużycia prawa wiązać należy z zasadą państwa prawnego, wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP, w której znajduje swoją podstawę Do nadużycia prawa dochodzi w sytuacjach, gdy strona podejmuje prawnie dozwolone działania dla celów innych, niż przewidziane przez ustawodawcę. W konsekwencji zachowanie, które formalnie zgodne jest z literą prawa, lecz sprzeciwia się jej sensowi, nie może zasługiwać na ochronę. Tak samo należy ocenić działania podmiotu, który inicjuje szereg postępowań administracyjnych lub sądowych w celu innym, niż ochrona swych praw - w ten sposób wpływając na obniżenie poziomu ochrony innych podmiotów, które nie mogą w dostatecznie szybki sposób uzyskać ochrony prawnej Stanowisko takie znajduje aprobatę nie tylko w orzecznictwie sądów polskich, ale także akceptowane jest przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, który wielokrotnie zwracał uwagę, że określone działania strony w procesie można uznać za nadużycie prawa do sądu.