Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia L.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2012 r. sygn. akt II SO/Wa 102/11 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi L.B. na pismo Dyrektora Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia dokumentów postanawia: oddalić zażalenie.
L.B. pismem z dnia 8 grudnia 2011 r. złożył bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na pismo Dyrektora Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] listopada 2011 r.
nr [...] wraz z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia
1 lutego 2012 r. sygn. akt II SO/Wa 102/11 odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu postanowienia odwołując się do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej "P.p.s.a.") wskazał, że prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że z oczywistą bezzasadnością skargi mamy do czynienia wówczas, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest zupełnie jasne, że skarga nie może zostać uwzględniona. Oczywista bezzasadność skargi w rozumieniu powołanego przepisu oznacza także oczywistą niedopuszczalność skargi do sądu administracyjnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2004 r. sygn. akt OZ 377/04, niepubl.). Wskazał, że przedmiotem skargi skarżącego jest pismo Dyrektora Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia
[...] listopada 2011 r. nr [...]. W niniejszej sprawie nie została wydana decyzja, ani postanowienie, jak również akt lub czynność inna, niż decyzja postanowienie, podejmowane w sprawach indywidualnych, dotyczące uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa i mających charakter publicznoprawny, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Zaskarżony dokument to pismo informujące o procedurze udostępniania przez IPN materiałów archiwalnych.
Z powyższych względów, wniosek skarżącego nie został uwzględniony.
Powyższe postanowienie stało się przedmiotem zażalenia L.B. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym wniósł o jego uchylenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 247 P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego. Oznacza, to że zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, str. 573).