Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 lutego 2012 r. sygn. akt II SA/Sz 250/11 o oddaleniu wniosku o wyłączenie sędziego NSA I.T. w sprawie ze skargi R.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sz. z dnia [...] maja 2008 r. Nr [...] w przedmiocie uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji w sprawie dodatku mieszkaniowego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Szczecinie, po rozpoznaniu skargi R.S., wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sz. z dnia [...] maja 2008 r. Nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję SKO w Sz. z dnia [...] sierpnia 2006 r., Nr [...] w przedmiocie uchylenia po wznowieniu postępowania w sprawie dodatku mieszkaniowego.
W dniu 30 stycznia 2012 r. R.S. złożył wniosek o wyłączenie sędziego NSA I.T. od udziału w niniejszej sprawie. Skarżący jako podstawę wyłączenia podał stosowanie przez sędziego w procedurze sądowej i orzecznictwie "omnipotencję władczą funkcjonariusza publicznego państwa totalitarnego na szkodę i krzywdę skarżącego i w sprzeczności do zasad (prawdy, sprawiedliwości, uczciwości, przejrzystości, rzetelności, równości szans)".
Sędzia NSA I.T. złożyła pisemne wyjaśnienie, w którym oświadczyła, zna skarżącego wyłącznie z czynności związanych z rozpatrywaniem spraw z jego skarg. Ze skarżącym nie łączą ją stosunki rodzinne, towarzyskie, ani jakiekolwiek inne. Wypełniając obowiązki przewodniczącego składu orzekającego kieruje się wyłącznie dyspozycją art. 98 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej: P.p.s.a.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia
9 lutego 2012 r. wniosek o wyłączenie sędziego NSA I.T., oddalił.
W uzasadnieniu postanowienia odwołując się do treści art. 18 § 1 i art. 19 P.p.s.a. wskazał, że analiza wniosku dowodzi, że skarżący powtarza okoliczności, które legły u podstaw jego wcześniejszego wniosku o wyłączenie tego sędziego. Podał, iż postanowieniem z dnia 9 września 2011 r. Sąd oddalił wniosek R.S.
o wyłączenie sędziego wyjaśniając, że powoływane przez skarżącego powody wyłączenia nie znajdują potwierdzenia i nie mogą stanowić uzasadnionych podstaw wyłączenia sędziego NSA I.T. od udziału w postępowaniu na podstawie art.18 powołanej ustawy.
Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że okoliczność mogąca wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego musi faktycznie wystąpić w danej sprawie oraz być uzasadniona, co wiąże się z przedstawieniem odpowiedniej argumentacji, zaś w niniejszej sprawie składając wniosek skarżący, nie wskazał takich przyczyn, które w racjonalny sposób uzasadniałyby wyłączenie sędziego NSA I.T. Brak jest również podstaw do przyjęcia, że między sędzią, a skarżącym zachodził stosunek osobisty tego rodzaju, iż mógłby wywołać wątpliwość co do bezstronności sędziego. Podkreślił, że subiektywne przekonanie o braku bezstronności sędziego, oparte wyłącznie na okoliczności orzekania tego sędziego w sprawie, nie daje podstawy do wyłączenia sędziego, jeśli nie zachodzą rzeczywiste powody wskazujące na brak tej bezstronności.
Powyższe zarządzenie stało się przedmiotem zażalenia R.S. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym wniósł o jego uchylenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Instytucja wyłączenia sędziego zarówno z mocy prawa, jak i na wniosek strony jest istotną gwarancją procesową, która ma zapewnić rozpoznanie sprawy przez sąd w takim składzie orzekającym, którego sędziowie nie pozostają w relacjach osobistych ze stronami oraz nie mieli określonych wcześniej związków z rozpoznawaną sprawą. Ratio legis przepisów o wyłączeniu sędziego, we wszystkich procedurach sądowych sprowadza się do eliminowania przyczyn, które mogą skutkować wątpliwościami, co do bezstronności i obiektywizmu sędziego w rozpoznaniu określonej sprawy.