Zażalenie na powyższe postanowienie wnieśli skarżący, wskazując, że uchybienie terminowi do uzupełnienia braków formalnych skargi spowodowane było okolicznościami niezawinionymi przez stronę skarżącą i jej pełnomocnika. Podnieśli, że praktykantka została przez kilku profesjonalnych pełnomocników tej kancelarii poinstruowana i monitorowana celem prawidłowego dostarczenia tychże odpisów. Nadto praktykantka dawała rękojmię właściwego wykonania tego zadania, pisma były zaadresowane prawidłowo, dostała dodatkowy egzemplarz pisma, na którym miało zostać potwierdzone złożenie brakujących odpisów. Praktykantka została zweryfikowana z wykonania zadania, a prawidłowość wykonania miała potwierdzić data i adnotacja na piśmie, które dodatkowo było ostemplowane urzędową pieczęcią, jak się okazało, była to pieczęć Ministerstwa, lecz niewyraźna, co wprowadziło w błąd pełnomocnika skarżących i nie wzbudziło u niego wątpliwości co do prawidłowego wykonania zobowiązania Sądu pierwszej instancji.
Zdaniem skarżących Wojewódzki Sąd pominął w swych rozważaniach istotne rozbieżności dotyczące tego, czy brak formalny w postaci niedostatecznej liczby odpisów skargi należy uznać za istotny oraz tego, czy osoby będące właścicielami lokali w tożsamych sprawach winny być uczestnikami postępowania na prawach strony. Nadto Sąd pierwszej instancji zaniechał przeprowadzenia dowodów z dokumentów, kopii i wydruków przedłożonych przez skarżących, podczas gdy miały one istotne znaczenie dla przesłanki winy w uchybieniu terminu.
Okoliczności sprawy, w ocenie wnoszących zażalenie, potwierdzają dochowanie przez pełnomocnika aktów staranności, w szczególności poprzez nadzór nad czynnościami wykonywanymi przez praktykantkę. Powinny być one ocenione w sposób racjonalny, z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności oraz dotychczasowego dorobku orzeczniczego, których zabrakło po stronie Sądu pierwszej instancji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Artykuł 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), dalej "p.p.s.a.", przewiduje możliwość przywrócenia przez sąd uchybionego terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym. Przywrócenie takie uzależnione jest od wykazania przez stronę braku jej winy w uchybieniu, zaś okoliczności wskazujące na brak winy uprawdopodobnione winny być we wniosku o przywrócenie terminu, co wynika z art. 87 § 2 tej ustawy.
W przedmiotowej sprawie skarżący, do rąk reprezentującego ich zawodowego pełnomocnika, zostali wezwani przez Sąd pierwszej instancji do uzupełnienia braków formalnych skargi przez złożenie jej 92 odpisów, w terminie siedmiu dni, pod rygorem odrzucenia skargi.
Odpowiedź na to wezwanie została złożona do Kancelarii Ministerstwa Infrastruktury i Budownictwa 17 marca 2018 r. i w konsekwencji braków w terminie nie uzupełniono - korespondencja została doręczona Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie 23 marca 2017 r. Powyższe zostało już przesądzone prawomocnym postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 kwietnia 2018 r., I OZ 369/18, którym oddalono zażalenie na postanowienie Sądu pierwszej instancji o odrzuceniu skargi. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż kwestie związane z "istotnością" braków formalnych skargi w postaci jej odpisów, czy powinnością przesłania przez Kancelarię Ministerstwa złożonych odpisów w terminie zakreślonym dla strony, są z punktu widzenia przedmiotowej sprawy o przywrócenie terminu bez znaczenia. Fakt odrzucenia skargi z uwagi na nieuzupełnienie jej braków w zakreślonym terminie jest już przesądzony, zaś niniejsze postępowanie koncentruje się na wykazaniu przez stronę braku winy w uchybieniu tego terminu.