- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 86 § 1 oraz art. 87 § 2 w zw. z art. 141 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, zwanej dalej P.p.s.a.) albowiem stan zdrowia jest okolicznością uzasadniającą przywrócenie terminu.
Ponadto w uzasadnieniu wniesionego zażalenia skarżący wskazali, iż wiek i choroby, które wymagają leczenia powodują częste niezawinione złe zrozumienie pouczeń i informacji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 zdanie 1 P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Warunkiem skuteczności wniosku o przywrócenie uchybionego terminu jest łączne spełnienie przesłanek określonych w art. 86 i art. 87 P.p.s.a., tj. uprawdopodobnienie przez stronę braku winy w uchybieniu terminu (art. 86 § 1 i art. 87 § 2 P.p.s.a.), spowodowanie przez uchybienie terminu ujemnych skutków dla strony (art. 86 § 2 P.p.s.a.), dochowanie terminu do wniesienia wniosku (art. 87 § 1 P.p.s.a.) i dopełnienie uchybionej czynności (art. 87 § 4 P.p.s.a.).
Wniosek o przywrócenie terminu powinien powoływać okoliczności wskazujące na brak winy strony w uchybieniu terminu, które zapewniają uprawdopodobnienie zasadności tego wniosku. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być przy tym oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem.
W rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił, że strona skarżąca nie uprawdopodobniła braku winy w uchybieniu terminu, gdyż okoliczności podane we wniosku o przywrócenie terminu nie dają podstaw do przyjęcia, że uchybienie to było niezawinione.
Trafnie wskazano we wniesionym zażaleniu, że choroba strony działającej osobiście, z reguły stanowi okoliczność uzasadniającą przywrócenie terminu, ale choroba ta musi rzeczywiście uniemożliwiać stronie zachowanie terminu procesowego, a taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie zaistniała. Tym samym za pozbawiony uzasadnionych podstaw uznać trzeba zarzut naruszenia skarżonym postanowieniem przepisu art. 86 § 1 P.p.s.a.
Należy dodać, iż jak wynika z akt sprawy J. A działający w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik W. K został prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy, a zawiadomienia te zawierały pouczenie, że uzasadnienie wyroku oddalającego skargę jest doręczane na wniosek złożony w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku, a złożenie wniosku po upływie tego terminu jest czynnością bezskuteczną.
W ocenie Sądu, jeśli uwzględni się niektóre chociażby czynności podejmowane przez J. A, a więc terminowe wystąpienie z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia wyroku w innych sprawach, wystąpienie z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy, to wszystkie działania strony skarżącej wskazują na to, że miała ona świadomość znaczenia podejmowanych czynności, jak i ich konsekwencji.
Powyższe okoliczności nie pozwalają na skuteczne zakwestionowanie ustaleń, jak i oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu.
Mając wskazane wyżej względy na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 184 P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.