Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Popowska po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt II SA/Lu 740/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi T. W. na uchwałę Rady Gminy N. z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia skargi dotyczącej działalności Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 21 października 2015 r., sygn. akt II SA/Lu 740/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił T. W. przyznania prawa pomocy w sprawie z jej skargi na uchwałę Rady Gminy N. z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia skargi dotyczącej działalności Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że stosownie do art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako P.p.s.a.), prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. WSA stwierdził, że przedmiotowa sprawa nie mieści się w zakresie orzekania sądu administracyjnego określonym w art. 3 § 2 P.p.s.a., gdyż jej przedmiotem jest uchwała wydana w wyniku rozpatrzenia skargi T. W. dotyczącej działalności Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w N., która została zgłoszona Radzie Gminy N. na podstawie art. 227-229 pkt 3 K.p.a. Wskazując na powyższe Sąd uznał, że skarga w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna, a zatem została spełniona przesłanka oczywistej bezzasadności umożliwiająca odmowę przyznania prawa pomocy.
T. W. wniosła zażalenie na opisane wyżej postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 243 § 1 pkt 1 zdanie 1 P.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednakże stosownie do art. 247 P.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, o oczywistej bezzasadności skargi można mówić, "gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego" (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, komentarz do art. 247, teza 1, str. 572-573). Oznacza to, że zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Skarga złożona przez T. W. do WSA w Lublinie dotyczy uchwały Rady Gminy N. stanowiącej odpowiedź tego organu na zastrzeżenia kierowane wobec działań Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej. Kwestionowana uchwała została przez Sąd I instancji właściwie oceniona jako wynik rozpatrzenia skargi złożonej w trybie przewidzianym w Dziale VIII K.p.a., zatytułowanym "Skargi i wnioski" (art. 221-240 K.p.a.). W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, że w sprawach dotyczących postępowania skargowego nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Uregulowane w Dziale VIII K.p.a. postępowanie skargowo-wnioskowe stanowi rodzaj uproszczonego postępowania administracyjnego. W ramach tego postępowania realizowane jest zagwarantowane każdemu w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo składania petycji, skarg i wniosków. Skargi takie są załatwiane w samodzielnym jednoinstancyjnym postępowaniu, kończącym się czynnością materialno-techniczną polegającą na zawiadomieniu skarżącego o sposobie załatwienia sprawy. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że sąd administracyjny, nie jest właściwy do rozpoznawania skarg na zawiadomienia o sposobie załatwienia skargi powszechnej w rozumieniu Działu VIII K.p.a., a więc skargi związanej z krytyką nienależytego wykonywania zadań przez właściwe organy albo ich pracowników, ani także do oceny prawidłowości prowadzonego postępowania skargowego w trybie przepisów Działu VIII K.p.a. Sąd kontroluje bowiem działalność administracji publicznej w zakresie określonym w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a forma działalności administracji w postaci sposobu załatwienia skargi powszechnej w rozumieniu Działu VIII K.p.a., nie została wymieniona w art. 3 § 2 P.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 16 maja 2007 r., sygn. akt II OSK 533/07, postanowienie NSA z dnia 12 marca 2008 r., sygn. akt II OSK 314/08, postanowienie NSA z dnia 31 sierpnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1578/10).
Przyjąć zatem należy, iż złożona w tej sprawie skarga na uchwałę rady gminy informującą o sposobie załatwienia skargi wniesionej w trybie art. 227 K.p.a. jest niedopuszczalna, a tym samym oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 247 cytowanej ustawy. Zasadnie więc Sąd I instancji odmówił przyznania prawa pomocy na podstawie wskazanego przepisu.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a., postanowił jak w sentencji.