Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia G. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 września 2017 r., sygn. akt IV SA/Gl 401/16 o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi G. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego postanawia: oddalić zażalenie.
Wyrokiem z dnia 27 września 2016 r. (sygn. akt IV SA/Gl 401/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę G. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.
Pismem z dnia 24 sierpnia 2017 r. skarżąca wystąpiła o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia powyższego wyroku, składając jednocześnie taki wniosek. W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że nie była obecna na ogłoszeniu wyroku i oczekiwała na odpowiedź ze strony Sądu. Z uwagi na nieotrzymanie żadnej informacji, w dniu 22 sierpnia 2017 r. przeglądała osobiście akta w siedzibie Sądu. Skarżąca zaakcentowała, że nie zgadza się z sentencją wydanego orzeczenia i zamierza skorzystać ze środka odwoławczego, z tego też powodu wystąpiła o przywrócenie terminu do sporządzenia uzasadnienia wyroku. Podkreśliła również, że jest osobą niezorientowaną w procedurach sądowych, wręcz nieporadną, a na profesjonalnego pełnomocnika jej nie stać z uwagi na trudną sytuację finansową. Ponadto skarżąca pismem z dnia 8 września 2017 r. poinformowała, że w rozprawie przed sądem administracyjnym nie uczestniczyła z uwagi na niezbędną wizytę u lekarza i na tę okoliczność przedłożyła stosowne zaświadczenie lekarskie.
Postanowieniem z dnia 18 września 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 - zwanej dalej: "p.p.s.a."), odmówił skarżącej przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, bowiem strona nie uprawdopodobniła braku winy w uchybieniu terminu do jego złożenia. Sąd wskazał, że uchybienie terminu do złożenia wniosku spowodowane zostało w niniejszej sprawie nieobecnością strony na rozprawie i biernym oczekiwaniem na informację ze strony Sądu, co świadczy o tym, że skarżąca nie podejmowała żadnych działań zmierzających do ochrony swoich praw. W ocenie Sądu nie zasługiwała na uwzględnienie podnoszona przez skarżącą okoliczność dotycząca nieznajomości przepisów prawa, ponieważ w zawiadomieniu o rozprawie Sąd w sposób czytelny wskazał, że w przypadku oddalenia skargi niezbędne jest złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Odnosząc się zaś do kwestii dotyczącej wizyty strony w przychodni lekarskiej w dniu ogłoszenia wyroku, Sąd uznał, iż nie ma ona istotnego znaczenia w przedmiotowej sprawie, bowiem stawiennictwo na rozprawie nie ma charakteru obowiązkowego.
W zażaleniu na powyższe postanowienie G. W. wniosła o jego uchylenie i przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku z dnia 27 września 2016 r. Skarżąca podkreśliła, że pouczenie zawarte w zawiadomieniu o rozprawie było dla niej niezbyt czytelne. Strona nie wywnioskowała z niego, iż nie otrzyma żadnej odpowiedzi odnośnie zapadłego rozstrzygnięcia. Myślała, że zostanie poinformowana o wyniku postępowania sądowoadministracyjnego, a następnie pouczona o możliwości złożenia wniosku o sporządzenia uzasadnienia. Zdaniem skarżącej otrzymane przez nią pouczenie dotyczy dalszych etapów postępowania. Podkreśliła nadto, że w pouczeniu nie zawarto informacji o przysługującym jej środku zaskarżenia od wydanego w sprawie wyroku, który należy wnieść w odpowiednim terminie, o czym skarżąca nie wiedziała. Podniesiono również, że przy wydaniu wyroku Sąd nie uwzględnił faktu, iż w wyniku wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 października 2014 r. doszło do zmiany stanu prawnego. Bowiem wyeliminowano z porządku prawnego przepis art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, na podstawie którego odmówiono stronie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.