Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi M. M. o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2015 r., sygn. akt I OZ 902/15 o oddaleniu zażalenia M. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2015 r., sygn. akt II SAB/Wa 218/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M. M. na bezczynność Dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Warszawie w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 5 maja 2014 r. dotyczącego G. R. postanawia: odrzucić skargę o wznowienie postępowania.
Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2015 r., sygn. akt I OZ 902/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie M. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2015 r., sygn. akt II SAB/Wa 218/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Skargę o wznowienie postępowania zakończonego powyższym postanowieniem wniósł M. M.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zgodnie z art. 276 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", do skargi o wznowienie postępowania stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, jeżeli przepisy niniejszego działu nie stanowią inaczej. Jednakże, gdy do wznowienia postępowania właściwy jest Naczelny Sąd Administracyjny, stosuje się odpowiednio przepisy art. 175.
Odesłanie to oznacza, że skargę o wznowienie może sporządzić wyłącznie adwokat lub radca prawny, zaś w sprawach podatkowych również doradca podatkowy, a w sprawach własności przemysłowej również rzecznik patentowy (art. 175 § 1 i 3 P.p.s.a.). Ograniczeń tych nie stosuje się, gdy skargę o wznowienie sporządza sędzia, prokurator, notariusz, radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych, będący stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem oraz w przypadku prokuratora oraz Rzecznika Praw Obywatelskich lub Rzecznika Praw Dziecka (art. 175 § 2 P.p.s.a.).
W związku z powyższym skarga powinna być sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika, pod rygorem jej odrzucenia. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że niedopełnienie tego obowiązku jest brakiem nieusuwalnym skargi o wznowienie postępowania, który powoduje jej odrzucenie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 193 i 276 P.p.s.a. (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2015, s. 1121, Teza 6 do art. 276 i powołane tam orzecznictwo).
W niniejszej sprawie skarga o wznowienie postępowania została sporządzona osobiście przez skarżącego. Nie spełnia ona zatem kryterium określonego w art. 175 P.p.s.a., nie została sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika, a skarżący nie wykazał, że należy do kręgu podmiotów wymienionych w art. 175 § 2 P.p.s.a.
Ponadto skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie trzymiesięcznym (art. 277 P.p.s.a.). Termin liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji od dnia, w którym o orzeczeniu dowiedziała się strona.
W rozpoznawanej sprawie skarżący powołuje się na nowe okoliczności, które wyszły na jaw, nieznane Sądowi w chwili wydawania postanowienia. Na dowód tego przedłożył zaświadczenie z dnia 14 października 2015 r. o zaleganiu wobec Wspólnoty Mieszkaniowej na dzień 30 września 2015 r. kwoty 4.044,63 zł z tytułu zaliczek eksploatacyjnych, funduszu remontowego i mediów. Wskazywana zaległość dotyczyła nieruchomości skarżącego, nie sposób więc przyjąć, by okoliczność ta nie była znana M. M. przed wystawieniem przedkładanego pisma. W tej sytuacji przyjąć należało, że nie został spełniony również warunek z art. 277 P.p.s.a. Sam fakt braku wiedzy Sądu odnośnie wysokości zaległości nie mógł być przy ocenie zachowania terminu do wystąpienia z żądaniem wznowienia istotny. Okoliczność ta w aspekcie analizowanej normy nie miała bowiem znaczenia. Istotna w takim przypadku była tylko data, w której strona dowiedziała się o podstawie wznowienia.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 280 § 1 w zw. z art. 276 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.