Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 listopada 2014 r., sygn. akt IV SA/Po 1125/14 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] lipca 2014 r. znak [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.
Postanowieniem z dnia 25 listopada 2014 r., sygn. akt IV SA/Po 1125/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił A. W. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na wskazaną w sentencji decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu.
W jego uzasadnieniu Sąd podniósł, że skargę tę skarżący wniósł w dniu 11 września 2014 r. (data stempla pocztowego). Postanowieniem z dnia 14 października 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił powyższą skargę z uwagi na uchybienie ustawowego terminu do jej złożenia. Pismem z dnia 14 listopada 2014r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi motywując go złym stanem zdrowia uniemożliwiającym dochowanie terminu. Wyraził również swoją dezaprobatę pod adresem urzędników rozpatrujących jego sprawy oraz władz Miasta J., którzy, jego zdaniem, działają na jego szkodę. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zaskarżonym postanowieniem odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi, albowiem w jego ocenie przesłanki z art. 86 i art. 87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., nie zostały wypełnione. W niniejszej sprawie skarga nadana została za pośrednictwem poczty dnia 11 września 2014 r. Zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu została natomiast doręczona skarżącemu dnia 11 sierpnia 2014 r. Termin z art. 53 § 1 P.p.s.a. upłynął więc z dniem 10 września 2014 r. Sąd I instancji uznał, że powoływanie się przez skarżącego na zły stan zdrowia bez przedstawienia na tą okoliczność dokumentów jest niewiarygodne. Skarżący nie wykazał bowiem, aby w trakcie biegu terminu do wniesienia skargi wystąpiło zdarzenie, które pomimo dołożenia wszelkich możliwych starań uniemożliwiło mu złożenie skargi w terminie. W świetle powyższych okoliczności nie można więc mówić o braku winy skarżącego w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Sąd podkreślił, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i można z niej skorzystać jedynie wtedy, gdy strona w sposób przekonujący uprawdopodobni brak swojej winy, nawet nieumyślnej. Przez "brak winy" należy bowiem rozumieć zaistnienie takiego stanu, w którym strona nawet przy dołożeniu największego wysiłku nie mogłaby dokonać czynności w terminie. Wobec tego nieuwagi, niestaranności lub zaniedbania, nie można kwalifikować jako braku winy. Nie wskazując na jakiekolwiek - poza ogólnym stwierdzeniem, że skarżący jest chory - okoliczności mające wykazać, że nie ponosi winy za uchybienie terminu, skarżący nie wykazał aby zaistniała ustawowa przesłanka przywrócenia terminu do wniesienia skargi. Ponadto, zgodnie z art. 87 § 1 P.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Skarżący nie wskazał kiedy ustała przyczyna uchybienia terminu, jednakże zdaniem Sądu przyjmując, że dowiedział się o omieszkaniu terminu dopiero z postanowienia o odrzuceniu skargi, które doręczone mu zostało dnia 3 listopada 2014 r., to od tego właśnie dnia należy liczyć 7-dniowy termin na złożenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Termin do złożenia tego wniosku upłynął zatem z dniem 10 listopada 2014 r., a wniosek został przez skarżącego nadany w placówce pocztowej dnia 17 listopada 2014 r., a zatem po terminie. Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji, na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a., odmówił uwzględnienia wniosku.