Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt VII SA/Wa 924/15 odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2014 r., znak: [...] w przedmiocie zobowiązania do zapłaty kwoty tytułem zwrotu kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem i likwidacją pojazdu postanawia: oddalić zażalenie.
M. B. w dniu 27 marca 2015 r. (data złożenia skargi w administracji zakładu karnego) wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2014 r., znak: [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty Piaseczyńskiego z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zapłaty kwoty tytułem zwrotu kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem i likwidacją pojazdu.
W skardze zawarł wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu podał, że w dniu dzisiejszym został poinformowany przez pełnomocnika z urzędu wyznaczonego w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 2539/14, że wcześniejsze skargi zostały odrzucone przez Sąd. Skarżący wyjaśnił, że nie mógł wcześniej prawidłowo zaskarżyć decyzji wydanych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, bowiem przebywa w zakładzie karnym i nie ma dostępu do informacji prawnych. Dodał, że jest nieporadny, ponieważ ukończył tylko dwie klasy szkoły zawodowej. Skarżący wskazał, że wniosek o przywrócenie terminu składa w terminie 7 dni od dnia kiedy dowiedział się o odrzuceniu skargi przez Sąd w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 2539/14.
Z akt sprawy wynika, że zaskarżona decyzja została odebrana przez skarżącego osobiście w zakładzie karnym w dniu 15 lipca 2014 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt VII SA/Wa 924/15, na podstawie art. 86 § 1 i art. 87 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej "p.p.s.a.), odmówił M. B. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2014 r., znak: [...] w przedmiocie zobowiązania do zapłaty kwoty tytułem zwrotu kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem i likwidacją pojazdu.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że znana jest mu z urzędu okoliczność, że postanowieniem z dnia 5 marca 2015 r. sygn. akt VII SA/Wa 2539/14 tut. Sąd odrzucił skargę skarżącego na decyzję Starosty Piaseczyńskiego z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zapłaty kwoty tytułem zwrotu kosztów związanych z usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem i likwidacją pojazdu. Powyższe postanowienie Sądu zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego adwokatowi A. M. G.
Sąd stwierdził, że skoro zaskarżona decyzja została odebrana przez skarżącego osobiście w zakładzie karnym w dniu 15 lipca 2014 r., natomiast skarga została złożona w administracji zakładu karnego w dniu 27 marca 2015 r., a zatem z uchybieniem 30 - dniowego terminu, o którym mowa w art. 53 § 1 p.p.s.a.
Zdaniem Sądu I instancji skarżący nie uprawdopodobnił, że uchybienie terminu do wniesienia skargi było niezawinione. Okoliczność bowiem, że skarżący przybywa w zakładzie karnym i nie ma dostępu do informacji prawnych, a także wskazywana przez skarżącego jego nieporadność, gdyż ukończył tylko dwie klasy szkoły zawodowej, nie stanowią o braku winy skarżącego w uchybieniu terminu. Sąd nie dopatrzył się by wystąpiły po stronie skarżącego jakiekolwiek problemy z odbiorem korespondencji, które miałyby wpływ na rozpoznawany wniosek. Sąd wskazał, że brak wiedzy prawniczej, czy dostępu do informacji prawnych nie spełnia przesłanki uprawdopodobnienia braku winy. Ponadto Sąd podkreślił, że skoro zaskarżona decyzja zawierała prawidłowe pouczenie o możliwości jej zaskarżenia, to skarżący mógł z łatwością dostosować się do wytycznych w niej zawartych i skutecznie wnieść skargę do sądu.