Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 988/17 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi W.R. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przywrócić termin do wniesienia skargi.
Postanowieniem z dnia 25 października 2017 r. sygn. akt I SA/Wa 988/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił W.R. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu Sąd ten podał, że W.R. pismem z dnia 26 czerwca 2017 r. zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na ww. decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Sąd ten przytaczając treść art. 85 i art. 86 § 1 i art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a. podał, że czynność procesowa podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jeżeli jednak strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, przy czym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi. Nadto, równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Kluczowe znaczenie dla rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym ma ustalenie, że fakt uchybienia przez stronę terminowi nie nastąpił z jej winy. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie i w literaturze prawniczej poglądem przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu do dokonania czynności procesowej powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności rozpoznawanej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Z brakiem winy mamy bowiem do czynienia tylko w przypadku zaistnienia niezależnych od strony, która uchybiła terminowi, oraz niemożliwych do przezwyciężenia, okoliczności, z powodu których doszło do przekroczenia wyznaczonego przepisami prawa terminu. Instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy, a jej zastosowanie nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.
W ocenie Sądu I instancji, okoliczności podniesione przez wnioskodawczynię w przedmiotowym wniosku nie są okolicznościami, które uzasadniałyby przywrócenie terminu do dokonania uchybionej czynności procesowej - w analizowanym przypadku wniesienia skargi na zaskarżoną decyzję. W realiach niniejszej sprawy nie zaszły przesłanki uzasadniające przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej, choćby z faktu, że podniesione przez wnioskodawcę okoliczności nie mają charakteru nagłego, udaremniającego możliwość złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w przewidzianym przez prawo terminie. Pomimo że W.R. przedstawiła dokumentację medyczną, nie można uznać, by świadczyła ona o tym, że stan zdrowia wnioskodawczyni w istotnym dla analizowanej kwestii okresie uniemożliwiał jej prowadzenie spraw i dokonywanie czynności, co nie mogło stanowić przesłanki do przywrócenia terminu. Sąd I instancji nie neguje problemów zdrowotnych strony, jednakże - jak wskazano wyżej - nie wykazała ona, aby dolegliwości, na które niewątpliwie cierpi, uniemożliwiały jej zachowanie terminu do wniesienia skargi. Fakt pogorszenia stanu zdrowia czy pobyt w domu całodobowej opieki przez wnioskodawczynię w okresie wydania oraz doręczenia orzeczenia przez organ w przedmiotowej sprawie, nie przemawia, przy zastosowaniu obiektywnego miernika wymaganej staranności, za stwierdzeniem braku winy w uchybieniu terminu. Przytoczone okoliczności nie są równoznaczne z niemożnością dokonania uchybionej czynności procesowej. W literaturze przedmiotu wyrażany jest jednak pogląd, że choroba nie jest potwierdzeniem braku winy zainteresowanego w uchybieniu terminu. Nie wyklucza to bowiem możliwości dokonania czynności procesowej przez skarżącego z zachowaniem terminu, osobiście lub korzystając z pomocy innych osób. O braku winy można mówić tylko w tym przypadku, gdy strona w celu dochowania terminu zmuszona byłaby do podjęcia nadzwyczajnego wysiłku, przykładowo zagrażającego jej zdrowiu lub życiu, albo narażającego ją na poważne straty. Taka sytuacja nie zachodzi w analizowanej sprawie.