Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Sz 816/10 o odrzuceniu zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 20 grudnia 2011 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi R.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił zażalenie R. S. na postanowienie tego Sądu z dnia 20 grudnia 2011 r. odrzucające skargę kasacyjną. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że skarżący, mimo pouczenia, sporządził osobiście zażalenie na postanowienie odrzucające jego skargę kasacyjną, tym samym naruszył nakaz wynikający z art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a", zgodnie z którym zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej winno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Sąd stwierdził, iż zażalenie podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne na podstawie art. 178 P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a.
Zażalenie na postanowienie z dnia 17 lutego 2012 r. wniósł R. S., domagając się uwzględnienia zażalenia na postanowienie z dnia 20 grudnia 2011 r. W uzasadnieniu skarżący zawarł wniosek o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją art. 175 § 1 i art. 194 § 4 ustawy P.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Art. 194 § 4 P.p.s.a. w sposób jednoznaczny określa, iż zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej winno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, podkreślając jednocześnie, iż odpowiednie zastosowane znajduje przepis art. 175 § 2 P.p.s.a., w którym określony został katalog podmiotów zwolnionych od obowiązku zachowania przymusu adwokacko - radcowskiego. R. S., pomimo pouczenia udzielonego przez Sąd I instancji, sporządził osobiście zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, odrzucające skargę kasacyjną, również sporządzoną osobiście przez stronę. Z akt sprawy nie wynika, aby skarżący był adwokatem lub radcą prawnym, ani którymkolwiek z podmiotów wskazanych w art. 175 § 2 P.p.s.a. Zasadnym zatem było stanowisko Sądu I instancji, który uznał, iż zażalenie skarżącego było niedopuszczalne, co oznacza, iż zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.
Wskazać należy też, iż na podstawie art. 193 Konstytucji RP każdy Sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Z pytanie takim Sąd zwraca się wówczas, gdy zachodzi wątpliwość co do zgodności ustawy z Konstytucją. W przedmiotowej sprawie wątpliwości takie nie powstały, bowiem kwestia stosowania art. 175 § 1 i art. 194 § 4 oraz wynikających z tych przepisów restrykcji i ograniczeń była wielokrotnie przedmiotem rozważań sądów administracyjnych i nie wymaga dodatkowego wyjaśnienia.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.