Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt II SAB/Lu 19/07 odmawiające przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M. W. na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] w przedmiocie nierozpoznania wniosku o świadczenia z pomocy społecznej z dnia 25 października 2006 r. p o s t a n a w i a oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 22 lutego 2007 r Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił M. W. przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie na rzecz skarżącego adwokata lub radcy prawnego (sygn. akt II SAB/Lu 19/07).
Jako uzasadnienie rozstrzygnięcia, Sąd I instancji wskazał, iż M. W. złożył skargę na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] w zakresie rozpoznania wniosku z 25 października 2006 r. o przyznanie zasiłku celowego, w sytuacji, gdy przed tym samym organem toczyło się w tej samej sprawie postępowanie administracyjne (z wniosku M. W. z 5 października 2006 r.). Zdaniem WSA w Lublinie taką skargę należy zatem traktować nie jako wniosek o podjęcie kolejnego postępowania, a jedynie jako element już toczącej się sprawy. Sąd I instancji zauważył przy tym, iż z akt administracyjnych wynika wprost, że wniosek M. W. z 5 października 2006 r. został załatwiony przez organ decyzją z [...] listopada 2006 r., Nr [...]. Z tego też względu złożoną przez M. W. skargę Sąd ocenił jako oczywiście bezzasadną w rozumieniu art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.) i na tej podstawie odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Skarżący M. W. złożył zażalenie na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, wnosząc o jego zmianę, względnie uchylenie.
W opinii skarżącego potrzeba przyznania prawa pomocy wynika z faktu, że strona przeciwna w postępowaniu, tj. organ administracji posługuje się osobami z wykształceniem prawniczym. Ponadto wskazał on na konieczność rozpoznania jego sprawy przez WSA w Lublinie, albowiem w tym postępowaniu będzie on w stanie "udowodnić potrzebę niezwłocznego przyznania świadczenia".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne, gdyż zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.
Stosownie bowiem do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
Powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się, iż oczywista bezzasadność skargi zachodzi, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego, jest zupełnie oczywiste, że skarga nie może zostać uwzględniona (por. np. wyr. NSA z 7 stycznia 2003 r., I SA 745/02, niepubl.). Będą to zatem tego rodzaju sytuacje, w których przepisy obowiązującego prawa w sposób jasny i jednoznaczny wykluczają możliwość uwzględnienia żądania skarżącego. Nie ma przy tym znaczenia, czy przepisy te mają charakter procesowy, czy też materialny.
Na tym tle wskazać należy, iż skarga M. W. na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] w przedmiocie nierozpoznania wniosku o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej z dnia 25 października 2006 r. jest oczywiście niezasadna. Skarga ta została bowiem wniesiona w sytuacji, gdy organ rozpoznawał sprawę przyznania świadczenia jednocześnie pozostając w terminie do jej załatwienia, o którym jest mowa w art. 35 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego. Dodatkowo trafnie Sąd I instancji zauważył, iż Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] wydał w dniu [...] listopada 2006 r., decyzję odmawiającą przyznania pomocy (Nr ...). Dokonana zatem w zaskarżonym postanowieniu ocena, iż na dzień 25 października 2006 r. istniał stan zawisłości sprawy o przyznanie M. W. świadczenia - zasiłku celowego, uniemożliwiający organowi wszczęcie nowego postępowania w tym zakresie, jest w opinii NSA prawidłowa. Dodać należy, iż strona niezadowolona z odmowy przyznania jej świadczenia z pomocy społecznej może dochodzić swoich racji wnosząc ewentualne odwołanie od wydanej decyzji, nie zaś poprzez skarżenie oczywiście nieistniejącej bezczynności organu.
Zdaniem NSA powyższe okoliczności przesądzają o zasadności zastosowania w rozpatrywanej sprawie przez WSA w Lublinie przepisu art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zakresie oceny wniosku strony skarżącej o przyznanie na jej rzecz prawa pomocy. Mając to na względzie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 par. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił wniesione zażalenie.